Download PDF - Braak, Menno ter

hen iets penibels was overkomen, hadden zij altijd een
beetje medelijden met elkaar ; maar het was moeilijk, dat
medelijden in hun gewonen omgang te vlechten. Voor geen
geld zouden zij elkaar ooit openlijk hebben beklaagd.
Dumay bromde een antwoord. Hij lag op de divan en
mocht zijn knie niet bewegen. Zijn huishoudster had den
dokter opgebeld, die jets had gezegd van „de knie, het gevoeligste
deel van het lichaam" en „rust houden" ; „het
was absoluut niet ernstig, maar het zou ernstig kunnen
worden, als hij niet oppaste." Marie had hij niet meer kunnen
afzeggen. Dat speet hem; hij had allerminst behoefte
aan haar als ziekentroost en was bang, dat zij aan zijn invaliditeit
het recht zou ontleenen om anders te zijn dan anders;
een zieke is nu eenmaal geen gelijkwaardige tegenpartij.
Marie schoof haar stoel wat dichter bij de divan en zag
Dumay glimlachend aan. Zij had in de gang het verhaal
al van de huishoudster gehoord. Die placht haar wantrouwend
te begroeten, omdat zij lange winteravonden bij Dumay
doorbracht, zonder dat er een vaste en begrijpelijke
verhouding te constateeren viel; maar nu er jets te bejammeren
was, had zij haar gereserveerde waardigheid laten
varen. De gewonde Dumay was plotseling de langgezochte
schakel tusschen hen geworden.
Er Bleed een kussen van de divan. Gelijktijdig deden zij
een poging, het op te rapen. Hun hoofden raakten elkaar
even en zij werden beiden verlegen, alsof zij elkaar niet
sedert jaar en dag kenden; maar zulke dingen als kussens
oprapen behoorden niet in hun verhouding thuis. Wat
hoort er trouwens wel in thuis, dacht Marie, alles en niets,
alles een beetje, niets heelemaal. Zij stopte het schuldige
kussen in Dumay's rug en zei, om iets te zeggen :
17
Dr. Dumay verliest.... 2