Download PDF - Braak, Menno ter

Van zijn knie had hij onder de wandeling niets meer gemerkt;
welbeschouwd was het dus oplichterij, dat hij nu
geen les gaf. Buys stond nu waarschijnlijk zijn Tacitus in
de vijfde op te knappen, enfin, dat noemt men reconvalescentie.
„De mouwen, mijnheer?"
De Spiegel gaf getrouw weer, hoe hij in het onnoozele
witte hemd gesjord geduldig zat te wachten, tot de kapper
met zijn voorbereidende manipulaties klaar Lou zijn. Hij
zag zich zitten, alsof de Sovjets niet druk bezig waren een
kolossaal vijf-jaren-plan te verwerkelijken, zoo goedig en
afwachtend en onpartijdig. Naast hem werd een vervaarlijke
jood onder handen genomen, die druk over de ligging
van Brussel sprak op een toon, alsof de bediende, die hem
knipte, geregeld door het Sonienbosch reed. De baas
schoor een of ficier en pruttelde achter diens rug telkens in
de richting van de damessalon.
Terwijl de schaar met elegante bewegingen om zijn
ooren ritselde, trachtte Dumay den dialoog over het Sonienbosch
te volgen. De jood beweerde, dat daar een
schrijver gewoond had, wiens naam hij vergeten was, hoewel
hij die pas in het ochtendblad gelezen had. De bediende
kon hem niet helpen.
„Het moet een monnik geweest zijn," zei de jood peinzend.
„O juist!" antwoordde de bediende geinteresseerd. Er
was even alleen scharenmuziek.
„Aan dat soort lui konden jullie nog eens wat verdienen,"
hernam de jood.
„Hoe bedoelt mijnheer?" vroeg de bediende hoffelijk.
Hij kon blijkbaar de koene gedachtensprongen van zijn
klant niet zoo snel volgen.
39