Download PDF - Braak, Menno ter

je wel, dat je, in de drie jaar dat we met elkaar omgingen,
nooit een vermoeden hebt gehad van mijn onverschilligheid
voor alles, wat we zoo ijverig beredeneerden? Ja,
ja, maak je niet ongerust, ik was Oa oprecht ijverig, daarvoor
ben ik een intelligente vrouw!. . . Des te dommer van
je! Kijk me nu eens aan, Victor, vergeet nu eens even, dat
je dr. Dumay met een snor bent, kijk me eens aan, zooals
een van je schooljongens het zou doen, als hij me nu voor
het eerst ontmoette.. . als je tenminste nog van gedaante
kunt verwisselen. . ."
Verwonderd en verward keek Dumay, in een vreemd,
onbeheerscht gezicht, dat hij nooit eerder gezien had. Het
was hem tegelijkertijd te moede, of hem een groote zekerheid
ontsnapte, een groote domheid misschien, en of hem
een groot licht opging. Een oogenblik later : en hij wist,
dat hij nu keek als de schooljongen, waarover zij gesproken
had, dat hij onbekende, goudbruine oogen voor zich
zag en onbekende, smalle lippen, en dat het volstrekt overbodig
zou zijn, het platte woord „achterste" in deze kamer
te laten neervallen. Dat zij elkaar nil, voor het eerst na drie
jaren, ontmoetten, in het toevalligste toeval van een paar
zotheden. Verwonderd en verward bleef Victor Dumay
kijken in de goudbruine oogen, die zich niet afwendden,
dierenoogen, hertenoogen, oogen, oogen, oogen. . . Ik moet
iets zeggen, bedacht hij ; en hij zei iets, tegen de oogen,
alleen tegen de nieuwe oogen :
„Hoe zou je het vinden als ik voortaan jou Mary
noemde. . . of Marianne. . . of Margot? Ja, Margot klinkt
prachtig, het past goed bij je, veel beter dan Marie. . ."
En hij kuste Margot op de onbekende, smalle lippen.
Een felle scheut door zijn knie kwam hem eraan herinneren,
dat hij zich stil moest houden, van den dokter.
22