Download PDF - Braak, Menno ter

nog onderscheiden. Vervloekte myopie! Hoe keek zij om?
Lachend, of alleen maar nieuwsgierig, of...
Eensklaps bleef hij staan. De straat, waarin hij nu liep,
had al lang moeten eindigen! Hij zag rond : lantaarnpluimen
en nog eens lantaarnpluimen, verderop de groezelige
nevelzee. Ik moet me vergist hebben, dacht hij ; mijn gedachten
waren op reis, ik moet de volgende zijstraat rechts
inslaan!
Niet geheel gerust op zijn herinnering versnelde hij den
pas nog; en inderdaad, de zijstraat rechts kwam. Donner
begon te draven; nog eenmaal linksom en dan volgde het
stationsplein. Hij verbeeldde zich, dat de straat smaller
moest zijn, dan zij nu in werkelijkheid was; maar het was
jaren geleden, dat hij deze buurt bezocht had, en, als om
zijn laatste beetje ongerustheid weg te nemen, kwam ook
de zijstraat links. Het horloge gaf hem nog zeven minuten..
.
Twee minuten later, en Dormer beyond zich op een klein,
kokerachtig pleintje. De straat liep daarop dood ; er was
geen station te zien; geen rmensch was er te bekennen. Weer
stond Donner stil, ditmaal geheel verbijsterd ; hij had het
gevoel alsof een groote algebrasom tegen het einde niet uit
was gekomen, tegen alle verwachting in ; pruttelend moest
hij het zichzelf bekennen, dat hij verdwaald was en er niet
het flauwste idee van had, waar hij zich ergens beyond.
Wanneer was hij verkeerd gegaan? bij de eerste, bij de
tweede, bij de derde zijstraat?. . . Hij herinnerde zich eensklaps
niets meer van den weg, dien hij had afgelegd ; op
een kokerachtig pleintje stond hij, temidden van de eeuwige
lantaarnpluimen, ergens verloren, uit een doolhof in
een raadselachtig centrum verzeild, dat was alles! Hoewel
hij zijn oogen speurend dichtkneep, om een naambordje te
60