Download PDF - Braak, Menno ter

„Er is iets, dat mij aan dit geval nog boeit,” zei zij peinzend.
„Wij meenden natuurlijk, superieur te zijn aan Lucas
en Karin, wij zouden om hen gelachen hebben, als wij niet
met hen te maken hadden gehad. En daarom denk ik: hebben
wij eigenlijk wel lets antlers gedaan, dan hen. . . inhalen?
dan een snort gemakkelijke ironie verliezen, die
juist op kleine, burgerlijke Bingen stuk gaat? je moet niet
vergeten, dat menschen als wij later ernstig worden dan
anderen, omdat wij al jong, misschien wel te jong, de
romantiek van die anderen doorzien en er niet meer aan
mee kunnen doen. Dat wreekt zich eens. . . leder komt aan
de beurt voor zijn huiskamerroman. . ."
Dumay nam haar hand. Achter de ramen scheen de tijd
te pauzeeren.
230