Download PDF - Braak, Menno ter

2
Zachtjes voor zich heen fluitend liep Max Donner over
den boulevard en verlustigde zich in de nieuwe lichtreclames.
Hij kwam zelden meer in zijn oude studiestad en voelde
zich bijna feestelijk gestemd, omdat hij overal nieuwtjes
had ontdekt : een nieuw café, waar vroeger een fruitwinkeltje
was, een fonkelnieuw bioscooppaleis op de plaats
van een schunnig huizenblok. Boven zijn hoofd schoten
nieuwe vurige sterren om een flesch Champagne, die telkens
leeggeschonken werd in een gereedstaand glas, om
dan door gloeiende letters met een hartstochtelijke recommandatie
te worden vervangen. Zulke lichtreclames waren
er een paar jaar geleden toch niet, dacht hij vergenoegd.
Als er een aardige vrouw passeerde, keek hij om en
schaamde zich een beetje, omdat hij Lydia thuis had gelaten
; zij was immers ruim van opvattingen en kon de zon
best in het water zien schijnen ; het was absoluut niet noodig,
haar thuis te laten, maar hij had haar toch thuis gelaten.
Waarom?. . . maar telkens, als hij omkeek, schaamde
hij zich een beetje. Het voorloopige succes van zijn verzen
troostte hem dan. Hij had dien middag een uitgever gevonden,
die zijn verzamelde gedichten wilde publiceeren, op
gemeenschappelijk risico weliswaar , maar dat was minder.
Als hij nu niet bundelde, zou het er nooit van komen, dus
het geld moest maar ergens vandaan gehaald worden.
Lydia deed het huishouden bijna voor niets.
Vol teederheid dacht hij aan zijn vrouw; de baby was
nu naar bed, zij zat alleen in de provinciale stilte. Hij besloot
den trein van acht uur te halen, binnendoor naar het
station van den locaalspoorweg. Dwars door de arbeidersbuurten
: hij herinnerde zich de route ongeveer van vroe-
56