Download PDF - Braak, Menno ter

alsof daar niets bij was. Die films, waarin de vrouwen zich
in het openbaar uitkleedden, dat die zich niet de oogen uit
het hoofd schaamden voor de kerels, die stonden te fotografeeren
Bah, wat een gemeenheid, overal en overal. .
En Lucas had daar nooit iets in gezien, dat was waar ! Hij
nam Karin juist mee naar dat soort films. Dat was tegenwoordig
nu eenmaal zoo, zei hij dan als iemand met zijn
tijd meeging, was hij niet preutsch. Alles goed en wel,
maar dat liep dus uit op zulke Bingen, zulke gemeene
boeken.
Mevrouw Laurens klapte het boek dicht. Het was zeker :
Lucas had het gekocht en aan Karin gegeven. En hij had
het natuurlijk niet voor een grapje gedaan. Zij moest Karin
uitvragen; weten, hoe ver Lucas gegaan was. Het kon nog
zijn, dat Karin niet gewild had, dat zij fatsoenlijk was
gebleven. God in den hemel, ja, dat kon nog! Karin was
toch geen. . .zooeen. En als Karin beslist niet gewild had,
zou Lucas toch ook niet. . . Zoo was hij niet, hij was van
goede familie. De Wijsenbeeks stonden goed bekend. Maar
misschien waren Karin en hij een keer. . . onstuimig geweest,
en hadden zij toen. . . dat kon gebeuren. Als dat zoo
was, dan zou zij het Lucas zelf eerlijk zeggen, dat hij
voortaan op moest passen. . Er was met hem te praten.
Karin zou later bij hem goed bezorgd zijn. Maar tot het
huwelijk kon hij wachten. Dat moest hij beloven ; hij was
acht jaar ouder dan Karin, hij kon weten, dat er in het
leven nog iets anders te koop is dan alleen maar Bat.
In het halfdonker van haar huiskamer zag mevrouw
Laurens het vergroote portret van haar overleden man
hangen; het was prachtig vergroot naar een familiekiekje.
Als zij naar dat portret keek, kreeg zij altijd innig medelijden
met zichzelf en onvrede met het leven. Het had toch
110