Download PDF - Braak, Menno ter

dan elkaar lang in de oogen zien, elkaar over het haar
streelen, gekke dingen zeggen, in het donker loopen, dicht
tegen elkaar aan. Dat was in het begin... Het scheen
haar nu, dat hij er toen ook anders uit had gezien en zich
anders gedragen had. Zeker had hij toen ook wel eens over
trouwen gesproken, maar dan zoo, dat zij het zelf wel
pleizierig had gevonden , toen zanikte hij niet, het hoorde
erbij, er werden ook geen datums genoemd, zooals nu;
trouwen had een mooien klank gehad. . . Alles was veranderd,
toen zij hem zijn zin had gegeven; toen het eenmaal
gebeurd was, gebeurde het natuurlijk geregeld. Het
had haar eerst wel wat bezwaard ; zij had bijvoorbeeld
gedacht, dat haar moeder dadelijk aan haar zien zou, dat
er iets niet in den haak was; maar haar moeder had juist
dien avond ergen slaap gehad en om de minuut gegeeuwd.
Lucas had haar verder gerustgesteld; zij waren moderne
menschen, had hij gezegd, en het was onnatuurlijk, zooals
het vroeger ging. Hij had ook een boekje voor haar meegebracht,
geschreven door een vrouw met bloemen in het
haar; het portret stond op den omslag, en Lucas zei, dat
die vrouw dokter was en er dus alles van wist; zij had
maar een hoofdstuk van het boekje gelezen en het toen in
een la gelegd, die op slot kon. Nu was alles veranderd:
Lucas wilde niet meer zoo grif met haar uit als vroeger;
van een toevallige ontmoeting had hij gebruik gemaakt,
om met haar moeder in kennis to raken; sedert dien tijd
kwam hij dikwijls aan, als hij in de stall was; dan praatte
hij ernstig met haar moeder over zijn zaken en zijn goede
vooruitzichten, maakte het zich gemakkelijk en deed, alsof
alles tusschen hen in kannen en kruiken was. Zoo nu en
dan wilde hij weer met haar alleen zijn; maar ook dan was
het anders dan vroeger; hij was haastig en ruw en wilde
88