Download PDF - Braak, Menno ter

voren, naderde Dumay's rechtervoet en zonk er op neer.
Door den neus van zijn moliere heen voelde Dumay een
tergenden last op zijn teenen.
Hij trok zijn voet terug: een decimeter.
De hooge bruine schoen volgde langzaam en nadrukkelijk,
en daalde weer boven den neus van de moliere.. .
„Wilt u zoo vriendelijk zijn even uit te kijken, waar u
uw voeten zet?" Dumay had het scherp gezegd, bijna heldhaftig.
Hij voelde zich uiterst onbehaaglijk en in het
mink niet geneigd tot het spelen van een heldenrol ; maar
zijn voet had hij ditmaal met een ruk teruggetrokken.
Tegelijkertijd onmoetten zijn oogen weer die van den
dronken boer. Die oogen staarden niet meer, maar cornplotteerden
half dichtgeknepen met den nu grijnzenden
mond. Een versche stroom jeneverlucht sloeg Dumay in
het gezicht; er kwam een onnoozel gegrinnik uit het
breede gat met vuile tanden in het opgezette roode
bakkes:
„Zet jij... je voeten... je voeten... je pooten... gofferdomme...
je pooten zeg ik toch... gofferd..."
Gespannen wachtte Dumay, wat er gebeuren zou. De
oogen van den boer waren gaan dwalen, alsof hij zijn uitgangspunt
vergeten was; de grijns om zijn mond was volkomen
wezenloos geworden.
„Je pooten. . . zeg ik toch. . . en as je geen pooten hebt. . .
ken je. . ."
De dronkemansstem verliep in een hik. Dumay wachtte.
Het zware lichaam op de bank tegenover hem zwalkte
met kleine bewegingen heen en weer. Het scheen niet meer
aan een bepaalden opzet te gehoorzamen.
Er kwam nog wat gemompel, en een fluitende hik. De
vingers met de zwarte nagelranden stommelden naar een
98