Download PDF - Braak, Menno ter

Max kreeg een kleur. Dumay trachtte zich het komieke
kuifje van Westerborg voor den geest te roepen.
Onder het eten waren zij eindelijk slaags geraakt, zooals
vroeger placht te geschieden, toen zij nog de twee D's
waren. Max had een gerenommeerden bourgogne te voorschijn
gehaald en er een herinnering aan vastgekoppeld ;
het was de eerste herinnering, die zij riskeerden.
„Weet je nog, hoe wij in Royal lien Chamberlin ontdekten?
En bijna de heele voorraad opgezopen hebben?"
Dumay wist het nog. Het was kort voor het drama met
mevrouw Marez , hij had de laatste flesschen met een ander
moeten opdrinken. Van den Chambertin kwamen zij
op de manege, van de manêge op het failliet van den ouden
heer Donner, van het failliet op Max' griffierschap, van
zijn griffierschap op zijn dichterschap. Dumay had getracht
het onderwerp te vermijden; maar hij zag het op
zich of komen, als een onvermijdelijke vertrouwelijkheid
na de glazen bourgogne. Hij betrok Lydia in het gesprek
door over een bontmantel te beginnen ; te laat, want toen
Max, die niet naar hem geluisterd had, een paar regels
van een sonnet van Ronsard citeerde, brak zij haar betoog
over een jasje van veulen met eerbiedige schuwheid of ,
haar gezicht zei : nu ben ik een verre, onbeduidende achtergrond.
Dumay moest vechten, als van ouds, over het
sonnet van Ronsard, over de jonge fransche dichters, over
een ballade, die hij niet gelezen had. Hij pareerde, als van
ouds; maar het was hem te moede, als hielden zij hier een
enorm spiegelgevecht, opgezet om niet aanwezige toeschouwers
te vermaken. Tot zijn verbazing zag hij plotseling,
dat Max zich opwond, op een vluchtige hatelijkheid
ernstig warm liep, terwijl hij zeif geen gram ernst ingezet
had; om het dessert, waaraan Lydia veel zorg besteed had,
77