Download PDF - Braak, Menno ter

lijk, hij tikte aan zijn hoed en reed iweg. Een paar honderd
meter verder moest hij weer stoppen,. voor een verkeersagent
; om hem heen wachtten fietsers, die hij wantrouwend
aangluurde ; de angst, dat iemand zich onverwachts een
weg zou banen door die omstanders en hem een klein
briefje zou toestoppen, maakte hem zoo schichtig, dat hij
onverantwoordelijk gas gaf, toen de agent het verkeer liet
passeeren. Hij hoorde een paar vloeken achter zich, maar
zag niet meer om.
Buiten de stad kalmeerde hem even de gezonde stilte
van het landschap. Het asphalt spoelde zoo soepel onder
zijn wielen weg, de motor suisde zoo gewillig onder den
druk van zijn gaspedaal, de weiden en slooten gleden zoo
regelmatig langs hem heen, dat hij zich bevrijd voelde van
den dwang, die de stad op hem gelegd had. Het duurde
een paar kilometer; toen passeerde hij een meisje, dat met
haar fiets aan den kant van den weg stond. Karin ! flitste
het door hem heen, en de obsessie was er weer. Het asphalt,
het gesuis van den motor, het landschap keerden zich
tegen hem; zij verweten hem, dat hij hier onbezorgd reed,
voorwendsels zocht om te kunnen vergeten, terwijl... Hij
maakte zijn gedachten niet af, maar gaf vol gas; de motor
began met een diepe bas te brommen, de boomen sprongen
op zij. Kan ik maar tegen iemand kletsen, dacht hij, nonsens
praten; ik heb nooit geweten, dat het zoo helsch
was, een mensch ongelukkig gemaakt te hebben, dat het
mogelijk was, verantwoordelijkheid te voelen voor een
ander.
Een tractor raasde hem voorbij. .. Maar ik heb toch de
waarheid gesproken; ik heb alles bekend, kan ik dan nog
meer doen? is dat niet voldoende? neemt dat dan de verantwoordelijkheid
niet van mij af?.. . In een krankzinnig
Dr. Dumay verliest.... 14*
209