Download PDF - Braak, Menno ter

hij heeft gestudeerd in. .." Het gezicht van Nel ! En dan :
„Het spijt me wel om Lucas natuurlijk, maar eerlijk gezegd,
als ik zelf moest kiezen. .." Dat zou komen, binnen
een paar dagen misschien al, en mevrouw Laurens glimlachte
even, ondanks zichzelf ; allerlei kleine gedachten
bestormden haar, de onzekerheid verdringend.
„Hoe. . . eh. . . beet hij ook weer precies?" vroeg zij
bemiddelend.
„Victor Dumay. Dr. Victor Dumay!"
„En. . . weet je wel zeker, dat hij. . . het ernstig meent?"
„Heel zeker, wees daar maar niet bang voor!"
„O! Ja, dan zou ik zeggen, kindje, dan moet hij maar
eens komen praten, komen kennis maken. . ."
Er kionk edelmoedigheid en vergevensgezindheid in
haar stem; zij zag Karin, nu openlijk glimlachend, aan en
wachtte op de onstuimige omhelzing, die komen ging;
maar de omhelzing bleef uit. Alleen kroop Karin nog
dichter tegen haar aan en fluisterde :
„Ik dacht wel, dat je het goed zou vinden, moeder.
Maar wil je nu nog een keer niet boos op me zijn?"
Mevrouw Laurens weifelde, schudde tenslotte voorzichtig
het hoofd.
„Je kunt hem dadelijk zien, hij wacht boven. . ."
2
In de stilte van Karin's slaapkamer wachtte Dumay,
tusschen onbeweeglijke Bingen: een bed, een waschtafel,
een stoel, een kast. Er drong soms van beneden een zwak
geluid van stemmen tot hem door : Karin en haar moeder.
Hij zat op de sprei van het bed en zag er figuren in opduiken,
terwiji hij met zijn vinger de lijnen volgde; hij
wist niet, of het werkelijk wel figuren waren. De elemen-
157