Download PDF - Braak, Menno ter

zich zag liggen, nog eenmaal met tragischen ernst tegen
zich aan te voeren. Voor het eerst in zijn leven besefte hij,
wat het was, waar te moeten zijn om zich te kunnen rechtvaardigen
tegenover een tweede ; alle paradeeren met termen,
alle gemakkelijke verstaanbaarheid tusschen gelijkgezinden
liet hem hier in den steek; de woorden dienden
zich niet welwillend aan, zij kwamen als gedrochtelijke
misbaksels ter wereld, om in een volgend oogenblik hun
jammerlijke ontoereikendheid jammerlijk te bewijzen. Als
een programma hield hij zich soms het gezicht van het
misproduct voor, om niet te bezwijken onder den vloed
van misverstanden, die zijn simpelste zinnen bleken te bevatten
; onder het wanhopige duel begon dat gezicht met
de dubbelhartige oogen, de wijde, vulgaire neusgaten en
de kafferlippen hem lief te worden, als de eenige bondgefoot
buiten de vier muren van zijn kamer, die hem overtuigend
aanried, wreed te zijn, teederheden terug te dringen,
zich te handhaven tegen het berouw en de zelfopoffering.
Telkens wanneer de onweerstaanbare drang om te
capituleeren voor Karin's ellende hem te machtig werd,
zocht hij het gezicht op, of het zocht hem op, hij wist het
niet, maar het was er telkens weer en steunde hem. Dan
vereenvoudigde hij zijn woorden weer om nog hardvochtiger
te zijn tegenover zichzelf, nog duidelijker tegenover
Karin; tot hij zich opnieuw week voelde worden en opnieuw
medicamenten moest zoeken tegen de verleiding,
haar op een onzinnige manier gelukkig te maken.
Verwoed vocht hij met klanken, stotterde, herhaalde
tienmaal hetzelfde, greep naar lumineuze gedachten, die
onder het uitspreken tot belachelijke phrasen verpulverden.
Er was maar een hartstocht in hem: zij zal het begrijpen,
zij zal de waarheid weten; dan zal zij mij loslaten,
198