Download PDF - Braak, Menno ter

dacht zij dat vaak, als Karin uit was en zij alleen bij de
schemerlamp zat, het gaf soms een gevoel van steun, maar
als er iets viel, schrok zij en draaide de groote lamp op.
Aan spiritisme geloof de zij eigenlijk ook wel. Zij had het
er soms met Lucas over, die het onzin vond ; maar verklaren
kon hij allerlei dingen van de spiritisten toch maar
niet. Lucas was ongeloovig. Het was beter dan dat hij
kerksch was geweest, want in de kerk worden de menschen
opgekweekt tot huichelen. Toch was het jammer, dat hij
heelemaal geen geloof had, ook om Karin. Karin had er
als kind juist veel voor gevoeld, maar in den laatsten tijd
lachte zij erom. Een geloof te hebben was anders zoo
mooi I De oorlog had het geloof weggenomen ; de menschen
schenen te denken, dat ze het zonder geloof evengoed
konden stellen. En dan maar uitgaan, en niet meer
sparen, en met elkaar leven als beesten ! Dat kwam er van,
als het geloof er niet meer was om halt te roepen. . .
Mevrouw Laurens luisterde : de Kopenhaagsche pendule
van haar mans moeder sloeg halftwaalf. En Karin
was nog niet thuis ! De trein moest al lang binnen zijn,
zelfs al was er door den Zondagavond een kleine vertraging
geweest. . . En plotseling viel haar blik weer op den
omslag van het boek, op dat portret van die vrouw met
bloemen in het haar, die het geschreven had. Haar angst
golfde weer op : vanavond natuurlijk, juist vanavond, is
er iets gebeurd! iets met Lucas en Karin. . . Gejaagd begon
zij te loopen, heen en terug naar het tafeltje met de
schemerlamp. „God, God, God, God, God, God," prevelde
zij zachtjes voor zich heen. Was er al iets onherstelbaars
gebeurd?. . . Zij bleef voor het portret staan en trachtte
een voorbeschikking in de oogen te lezen, maar die staarden
opgewekt langs haar heen. Op hetzelfde oogenblik
112