Download PDF - Braak, Menno ter

„Ik heb je. . . toch gezegd... dat. . .”
Ruw pakte Lucas haar bij den arm.
)) Dus : je wilt niet?"
„Nee. . .."
Lucas' gezicht kwam vlak bij het hare; het was weer
heel bleek, zooals 's middags. Zijn beide handen klemden
nu om haar armen, zoodat zij zich niet verroeren kon.
Heel langzaam en precies, alsof hij het uit zijn hoofd geleerd
had, kwamen de woorden uit zijn mond op zijn adem
naar haar toe drijven:
))Dan zal ik jou wat vertellen ! Weet je, wat jij bent?
Jij bent een hoer! Weet je, waar jij thuis hoort? Daar
onder de lantaarn hoor jij thuis!... Dat wou ik je maar
even vertellen!. .. En dan wou ik je nog wat vertellen :
vroeger, toen de zaak nog goed ging, heb je me minstens
eenmaal per dag gezegd, dat je met me wou trouwen,
smerige slet, maar nu je ziet, dat we klappen gekregen
hebben, nou wil je je eruit draaien , en onderwijl blijf ik
er goed voor, om to betalen! Als je denkt, dat ik je niet
in de gaten heb, dan vergis jij je leelijk! En nou kun je
voor mijn part verder naar de bliksem loopen, als je daar
zin in hebt. . . Maar van te voren wou ik je toch even vertellen,
wat je bent: een verkochte hoer en een smerige slet!"
Verdoofd voelde Karin de woorden aankomen, als langzame,
vlijmende slagen. Zij had willen gillen: „Je liegt, je
liegt, je liegt!", maar zijn gezicht was zoo vlak bij het
hare en zijn handen klemden zoo gemeen om haar armen,
dat zij niets kon doers dan hem leeg aanstaren. Weer hoorde
zij het kuchje en daarna zijn droge stem:
„Wil ik het misschien nog een paar maal zeggen, wat
je bent? Je bent een hoer, en een slet, een gemeene hoer,
en een..."
92