Download PDF - Braak, Menno ter

houdster van je?. . . Ik weet wel, waarom je me kwijt wilt,
je moet niet denken, dat ik het niet weet; zij zal je wel
wat moois verteld hebben, van Lucas en mij, he? Maar
ze is verliefd op je, dat ouwe mensch. . . die vogelverschrikker
!"
Zij slikte naar adem :
„Het kan me niet meer schelen, geen cent kan het me
meer schelen. Jij bent veel gemeener dan Lucas. . . dat
ben je. . ."
Dumay trilde op zijn beenen. Hij zag niets meer dan den
knop van de zinneloos gesloten deur, die hem den weg
versperde naar de nachtlucht en de stilte. Hij haalde de
revolver uit zijn zak:
,De deur open! of ik schiet het slot in gruizelementen!"
Nlevrouw
Laurens krijschte.
Langzaam haalde Karin den sleutel uit den zak van haar
kimono. Het slot knarste, de deur bewoog.
Dumay rende de gang in, greep zijn hoed van den kapstok
en smeet de revolver weg, die met een scherpen slag
tegen den muur ketste. . . Even later was hij in de uitgestorven
straat. Een paar honderd meter rende hij nog door;
toen stand hij stil en leunde uitgeput tegen een boom. Fen
eenzame voorbijganger nam hem verbaasd op. Hij merkte
het niet; alles verdringend beheerschte hem het verlangen
naar een groote homp droog brood voor zijn uitgehongerde
maag.
Thuisgekomen verslond hij een half wittebrood. Hij was
zoo moe, dat hij zittend bijna insliep. Maar even nog droog
zich tusschen de nevelen door een vraag naar voren :
Heeft zij werkelijk veronal geslikt, of is er alleen maar
veronal in huis geweest, of. . . zelfs dat niet?
Ik zal het nooit weten, dacht hij. Vreemd. . . Is het mo-
226