Download PDF - Braak, Menno ter

dan nog een seconde oom Herman : mag ik je vanavond
komen opzoeken? Om een uur of acht? Ik ben wet een
beetje melancholiek."
))Natuurlijk, kom maar zoo vroeg mogelijk."
))Dank je, Margot! Tot vanavond dus?"
„Tot vanavond. Wacht, hier komt mijnheer Lisse. . ."
Tot haar groote ergernis voelde Marie zich blozen,
terwijl zij den hoorn weer aan Lisse overgaf ; dat „mijnheer
Lisse" had bespottelijk gekionken, alsof zij een order
voor de fabriek had doorgegeven. Zij had Lisse discreet
zien glimlachen, terwijl zij met George sprak; hij wist
niet eens, dat zij elkaar bij den naam noemden, al had hij
het natuurlijk allang vermoed, en nu had hij zijn zekerheid
gekregen. Margot. . . ook voor Lisse was zij dus nu
voortaan Margot Warren ! Zou hij werkelijk niet weten,
dat zij Marie heette? Welneen, als hij het geweten had,
was hij het zeker, vergeten. Maar zij voelde den blos prikkelen,
als een heimelijke ongerustheid. Lisse prentte
George intusschen zijn laatste vermaningen in:
„Houd je nu kalm, jongen, en denk er aan, dat ik
een erfgenaam over wil houden. Geen grapjes, hoor !. . .
Wat?. . . Als je dat nog eens zegt, onterf ik je, knoop dat
in je oor. Ik zal juffrouw Warren opdracht geven, je extra
in de gaten to houden. Als je arm niet in Brie weken uit het
verband is, ontsla ik haar en onterf ik jou."
Lisse hing den hoorn op en zakte op zijn gewone manier
op zijn bureaustoel wat naar beneden. Het was zijn bespiegelende
houding.
„Precies zijn varier," zei hij, met iets van berusting in
zijn stem. „Die brak als kleine jongen elk half jaar wat!
Als hij niet oppast, breekt hij zijn nek nog eens, die George;
hij wil altijd nummer een zijn, gevaar bestaat er niet voor
140