Download PDF - Braak, Menno ter

„Zoo, dat was erg aardig van je moeder. Of kan het
haar niet zooveel schelen, wat je uitvoert?”
„Och, soms. Dat hangt er van af. . ."
Karin was even stil geworden , maar in het volgend
oogenblik had hij haar al weer opgevroolijkt. Ik zou een
zaal met bakkers kunnen opvroolijken, als het moest, dacht
hij ; zoo licht ben ik zelf nu. Zij slenterden, dicht tegen
elkaar aan, door een drukke winkelstraat, bleven voor etalages
hangen en wezen elkaar mooie dingen. Het liet Dumay
koud, als hij . jets aanprees, dat hij niet eens zag; hij
deed het voor Karin. Zij liepen langs een ouden, viezen
bedelaar , Karin wilde beslist, dat Dumay hem een dubbeltje
zou geven, en hij keerde gehoorzaam op zijn schreden
terug en legde zonder schaamte het dubbeltje in de
hand van den man, die gluiperig zijn pet lichtte. Alle
handeling was hem spel, spel om Karin.
Aan het einde van de drukke straat schetterden de lichten
van een bioscoop. Zij bleven voor de photo's staan en
besloten de film to gaan zien. Dumay nam twee logeplaatsen
; de titel van de film was hij aan de kassa al weer vergeten.
Van de juffrouw, die met een dansend lampje voor
hen uit trippelde in het donker kocht hij een programma,
tegen zijn gewoonte in. Juist toen zij zaten, ging het licht
op , Karin we -es hem met groote deskundigheid in het programma
de beste filmsterren en verdiepte zich in hun
huwelijken en scheidingen ; hij hield zich nog dommer
dan hij was op dit gebied, zoodat Karin telkens vol verbazing
zijn onwetendheid met het grootste overwicht ontmaskeren
kon.
,,Je gaat zeker nooit naar de bioscoop?"
„loch wel."
„Dat geloof ik niet, want je weet er niets van!
122