Download PDF - Braak, Menno ter

zijn grijnzend etalagegezicht vlak voor haar staan, terwijl
er een rumoerig applaus opging. Overal verschenen grijnzende
koppen en klappende handen : een koor van stompzinnigen
en onbeschaamden. Zij voelde zich plotseling
hulpeloos en ongelukkig; rechts van haar stond een man,
met een gouden ketting over zijn buik, hard te klappen,
zoodat zij zich verplicht achtte even erkentelijk te lachen ,
toen zij zich naar George omdraaide, zag zij hem een buiging
maken tegen den man in smoking, alsof hij hem wilde
bedanken ; hij hield de hand van den man in smoking nog
vast. Er lag iets over hem van den overwinnaar, die genadig
en in het voile bewustzijn van zijn superioriteit boven
het juichende plebs de huldebetuigingen in ontvangst
neemt; dat iets deed haar ineens onaangenaam aan. Wat
in godsnaam vleide hem in deze comedie?
Zij trok hem, te ruw haast, aan zijn mouw :
„Korn. . . ik wil weg."
Hij zag haar even verbaasd aan, maar ging dadelijk mee.
„Is er iets, Margot?"
„Neen. . . of ja. Ik vind zulke dingen niet prettig." Zij
wist, dat zij loog. Wat zij had moeten zeggen, was, dat hij
zich niet voor dien man in smoking had mogen vernederen.
Hij lachte, verlegen. Het leek weer, alsof hij bang voor
haar was, haar om vergeving vroeg.
„Ik kon het toch niet helpen. a houd zelf ook niet van
zooiets, maar... we dansten blijkbaar goed, en dus.. ."
Zijn stem klonk zoo ongelukkig, dat zij het niet laten
kon, hem gerust te stellen. Zij gaf hem het pakket in vloeipapier
:
,Onze prijs, George!"
'Het was een reclamedoos bonbons.
108