Download PDF - Braak, Menno ter

luksreservoirs, die er niet zijn, met je ellendige stompzinnige
waarheid, die haar waarheid niet is!
Over Lydia, die met gebogen hoofd zat te huilen, heen
staarde hij in den bloeienden tuin, de rest van het geluksland.
Het was hem, of dikke vooroordeelen lijfelijk langs
hem afdropen, of er, terwijl hij niets deed, allerlei met
hem gebeurde, waaraan hij geen woorden kon verbinden.
Hij zat maar stil en streelde Lydia's hand : een half uur,
een uur, anderhalf uur. . . Zij scheen geen antwoord meer
van hem te verwachten langzaam waren haar snikken bedaard
; zij zat stil, als hij, en van tijd tot tijd ontmoetten hun
oogen elkaar, als om te verzekeren, dat zij genoeg hadden
aan stilte. De vogel kwam terug, gluurde naar binnen, verdween
weer. Eenige malen sloeg in de verte een klok.
Toen hij eindelijk opstond, wist hij, dat hij niet dezelfde
Dumay meer was, dat de oude Dumay een moeilijken flood
was gestorven.
„Ik rijd nu terug, Lydia," zei hij. Zij knikte ; het leek,
of zij iets begrepen had van wat er in hem omgegaan was
en of dat haar voldoende was. Hij hield haar hand vast.
„Ik dank je, omdat je mij vertrouwd hebt. Houd je goed,
we moeten ieder voor zich maar zien, hoe we uit de puree
komen."
Toen hij wegreed, wuifde zij hem na ; hij zag nog eens
om en wuifde terug.
Hij gaf vol gas, de afrekening tegemoet.
3
Het was nog half licht, toen hij thuiskwam. In de bus
vond hij twee brieven. Op den eersten herkende hij de hand
van Marie; hij scheurde de enveloppe met een vreemde
haast open.
215