Download PDF - Braak, Menno ter

„Ik heb er nog een thuis,” rapporteerde hij. „Een tweepersoons
Ford, een best wagentje. De andere zijn al weg,
het is tegenwoordig druk met de Zaterdagmiddag. Is het
goed, mijnheer?"
„Best, best," zei Dumay gejaagd , het kwam hem voor,
dat de man hem opzettelijk wilde vasthouden met zijn omslachtigheid.
„Maar ik heb haast, dus..."
De eene sigaret na de andere oprookend liep hij voor
de garage heen en weer, tot de baas het wagentje voorreed.
Hij had zijn zenuwen nauwelijks meer in bedwang;
hij had zich dien nacht niet uitgekleed, bijna niet
geslapen, den Zaterdagmorgen in versuften toestand voor
de klas doorgebracht en zich op de been gehouden door te
denken aan het komende week-end. Een dwanggedachte
zat hem op de hielen : ieder oogenblik kan iemand op mij
toekomen met een onheilstijding van Karin. Onder het
tweede uur was er hard op de deur van zijn lokaal geklopt.
Daar is het, had hij gedacht, met een gevoel, alsof zijn hart
stilstond ; maar het was een jongen geweest, die een schrift
kwam vragen. Overal schenen boden te loeren, die gereedstonden
hem briefjes te overhandigen; de straten van de
stad benauwden hem zoo, dat hij vermeed de imenschen
aan te zien, uit vrees voor mogelijke ontmoetingen. In huis
herinnerde hem ieder ding aan Karin; op het gezicht van
juffrouw van der Wall meende hij nets van leedvermaak
te ontdekken, het rinkelen van de telefoon, twee keer achter
elkaar, gaf hem een schok. Toen was hij op het denkbeeld
gekomen, dat hij de stad uit kon gaan, kilometers
leggen tusschen zichzelf en zijn misdaad ; hij was naar de
garage gegaan, waar hij eenige malen een auto had gehuurd,
in de hoop, dat hij niet te laat zou zijn.
Hij zat achter het stuur , de baas groette hem vriende-
208