Download PDF - Braak, Menno ter

Lat en de Populaire. Hij vertelde het, om ook eens een
anecdote te vertellen. Jets in de lucht van de leeraarskamer
dreef hem altijd tot het vertellen van dingen, die hij geheim
had willen houden : men babbelde er tegen elkaar op,
om vooral niet als hoogmoedig te worden beschouwd. De
Lat en de Populaire hadden buitensporig pleizier, omdat
het grapje hun niet overkomen was.
„Ik zou hem maar eens goed op zijn Bonder komen," zei
de Lat uit zijn vroolijkheid stappend plotseling zuur ; „als
je Bat tolereert. . ." Hij kon slecht orde houden en was van
meening, dat de tegenwoordige jeugd tuchteloos begon te
worden.
De Populaire lachte vet uit zijn te wijde boord. Die
boord was een mirakel ; men kon er diep inkijken en constateeren,
dat de Populaire zich zelden verschoonde. De
Populaire was vrijgezel.
„Och", zei hij toegeeflijk, „die jongen is hier pas, hij
zal nog wat zenuwachtig zijn ! Je mot die dingen niet te
zwaar opnemen!" De Populaire was populair , hij kon
zich eenige luxe permitteeren.
//We zullen wel zien," zei Dumay vaag. „Bonjour, heeren!"
Hij had er weer eens spijt van, dat hij iets verteld
had, maar waarom eigenlijk, wist hij niet. Hij kende dat,
het onberedeneerbare verradersgevoel.
Jean Wood dacht er juist over na, dat hij nog nooit een
blank meisje gezoend had, en hoe hij dat zou aanleggen,
en nog wel met een snor, toen hij Dumay in de deur zag
verschijnen. Hij heeft een snorretje net als Charlie Chaplin,
maar hij is veel langer, ging het nog door zijn hoof d ;
toen ploften zijn gedachten in elkaar : hij wachtte.
Dumay ging op de bank naast hem zitten, keek op de
punten van zijn molieres, daarna op zijn horloge , dat was
11