Download PDF - Braak, Menno ter

hand geven en vragen, waar we alzoo geweest zijn, of we
ook zulk beroerd weer hebben gehad, en zeggen, dat er
weer een nieuwe cursus begint.
Dumay voelde neiging em een klein sprongetje te maken,
een heel klein sprongetje, meer niet; maar hij liet het
na, voor zijn prestige, en hervatte zijn teloefening. Vijf passen
tot den bordewisscher. Toen bedacht hij, dat Marie
dien middag kwam theedrinken. Marie was slank en geestig,
maar dat was zij nu al drie jaar lang, en zij kwam,
onafwendbaar , het was trouwens gezellig, dat zij kwam.
Echt iemand, om Marie te heeten , niet Maria, of Mary,
maar Marie; een magere, lange naam, niet zoo lang
als Margriet weliswaar, maar langer dan Maria en
minder mollig dan Mary. . . . Nog achttien thema's te corrigeeren
over de trappen van vergelijking. Komaan, dat
moest nu dan maar gebeuren, antlers was de rust bij de
middagsigaar weg. Dumay zocht de papieren in zijn tasch
en haalde zijn potlood uit zijn vestjeszak; een gewoon potlood,
hij corrigeerde nooit met rood potlood. De punt van
roode potlooden wordt in een minimum van tijd stomp.
Bonus, melior, optimus. Malus, peior, pessimus. Het
potlood vloog over het papier ; het was getraind. Dumay
kon aan drie andere dingen, en met groote nauwkeurigheid,
denken, terwijl hij thema's corrigeerde; en toch liet
hij betrekkelijk weinig fouten passeeren. Men is niet voor
niets acht jaar docent in de oude talen. Zijn rug half naar
de klas toe, tegen het tafeltje aan leunend, zooals het zijn
gewoonte was, in een houding, die hem gelegenheid gaf,
zich plotseling om te draaien, wanneer hij zwendel vermoedde,
stond Dumay te strepen, met een kleine, felle
attentie in wolken van verstrooidheid. Als het heel erg
was, teekende hij aan: sic! of hm!, een enkele maal verbe-
8