Download PDF - Braak, Menno ter

voren, zoodat haar knieen die van Marie raakten. Zij begon
weer ongemotiveerd te lachen.
„En weet u, toen mijnheer rmij zei, dat hij ging trouwen
met juffrouw Laurens, toen heb ik eerst nog gedacht, dat
ik me vergiste, of dat ik een ander voorhad. Maar gisteravond
is ze voor het eerst op mijnheer zijn kamer geweest,
en toen... ik had haar een paar maal getroffen bij mijn
zuster, moet u weten... toen heb ik gezien, dat zij het
was, en niemand anders. Nog geen week geleden is het,
dat ze Lucas de bons heeft gegeven! Ik heb gedaan, of ze
lucht was ; maar zooveel heb ik ook nog gezien, dat ze
een kleur kreeg. Hoe is het mogelijk, vraagt een mensch
zich af, dat zij zoo iemand als mijnheer is, met haar streken
inpakken kan; en toch is het zoo, ik zweer het u, en
als er niets gebeurt, is zij in twee maanden met hem getrouwd.
Dan heeft ze eindelijk haar zin... zij, met haar
streken, met haar gedraai en haar luchtjes."
Moet ik niet opstaan en haar de deur wijzen, dacht
Marie; moet ik dat gepraat nog langer aanhooren? Maar
zij stond niet op; zij liet den woordenvloed van juffrouw
van der Wall over zich heen gaan ; en al trachtte zij zich
te verzetten, haar gedachten vingen ieder woord gretig op,
zetten hun tocht voort, lieten dwaze beelden achter. Slang,
wijf, spugen... Zij zag Dumay in de armen van een lange
vrouw met koperrood haar in een groene japon; zij zag
den triomfantelijken glimlach van die vrouw over haar
slachtoffer, zij zag haar verachtelijk opstaan van een divan
en giftig spuwen in de richting van een bleeke schim, die
ontzet terugweek. Tevergeefs verweerde zij zich tegen de
suggestie van de heesche fluisterstem, die sours oversloeg
in zinneloos lachen; zij kon niet anders dan roerloos verder
luisteren naar het verwelkte gezicht, in de koortsige
179