Download PDF - Braak, Menno ter

toen nam ik dien bol mee. . . hij stond altijd naast mijn studeerlamp.
. . vervloekt. . . weg, voorgoed weg...
Hij keek alsof hij den bol weer wilde laten verrijzen in
zijn vertrouwde rondheid. Machinaal bukte hij zich, om
een van de stukken op te rapen ; zijn hand streek over het
kristal. Toen viel er naast de scherf een dikke donkerroode
druppel, die in het water uiteenvloeide.
Verbluft zag hij uit zijn gebukte houding op. Langs
Karin's vingers liep het bloed naar beneden; zij had een
diepe suede dwars over de palm van haar linkerhand en
kleine wonden aan de rechter. Zij scheen het nauwelijks te
merken, want zij deed geen enkele poging om het bloeden
te stelpen ; met half open mond staarde zij angstig naar
Dumay's gezicht.
Je bent toch niet boos, wel?"
be walging van zijn eigen gedrag greep hem plotseling
zoo bij de keel, dat hij opsprong, midden in de scherven
trapte, zoodat zij knapten en knarsten, en als een gek naar
het verbandgaas en de watten ging zoeken, die juffrouw van
der Wall ergens in een kast bewaarde. Hij schoof potten
en flesschen op zij, gooide een bus om, waaruit suiker naar
beneden gutste, rukte kistjes weg en doorsnuffelde doozen,
tot hij eindelijk het gezochte gevonden had. Onhandig
trachtte hij een verband aan te leggen , het gaf hem gelegenheid
Karin's oogen te vermijden en weinig te zeggen.
Zij hielp hem met het weerbarstige gaas, zoo goed en zoo
kwaad als het ging, en wilde niet, dat hij de scherven zou
opruimen. Het verliep alles nog zoo snel, dat zij tien
minuten na het ongeluk weer tegenover elkaar zaten in.
Dumay's kamer, zwijgend, telkens een zinswending probeerend,
die dadelijk doodliep. Het verkeer buiten was
de eenige gemeenschap tusschen hen. Was zij maar weg,
190