Download PDF - Braak, Menno ter

„Wachs,” zei zij. Zij ging naar zijn bureau en nam den
glazen bol, waarin versche irissen stonden.
„Wat wil je daarmee?" vroeg hij prikkelbaar, geergerd,
omdat zij den bol van het bureau wegnam.
„Water geven natuurlijk, wat antlers !"
Hij draaide zich om en zweeg. Ik ga weer eens pijpen
rooken, dacht hij zonder eenige reden; waar is mijn pijp
ook weer?
Hij schrok op door een doff en slag in de keuken, met een
glasachtig bijgeluid ; tegelijk meende hij vaag, Karin's
stem even to hooren. Twee seconders later was hij in de
keukendeur : op den vloer lag de bol in scherven, in een
plas water. De irissen lagen tusschen het schitterende kristal
als slappe lijkjes. Daardchter, bij den gootsteen, stond
Karin.
Dumay keek naar de scherven. Hij zei niets dan:
„Wel verdomd.. ."
Hij keek voortdurend naar de scherven, de scherven van
den bol, die hij van zijn jongensjaren af had gekend, die
altijd op zijn vaders bureau had gestaan, tot diens dood toe.
Hij keek ernaar met een koelen wraaklust en een schrijnend
gevoel van zelfbeklag. Weg, weg, alles gaat voorbij. . .
maar dit was niet noodig geweest, dit was een vervloekte
stommiteit, zij had er met haar vingers af moeten blijven.
Dit is onherstelbaar. . . nu laat de rest me zoo koud als ijs,
ik heb niets meer, waar ik aan hecht, totaal niets, dit was
het laatste, waar ik prijs op stelde.
„Vic, het spijt me ontzettend. Ik kon het heusch niet
helpen..."
Hou je mond toch, was er met je vingers afgebleven. . .
tot zijn dood toe stond die bol op zijn bureau. . . toen ik
uit Parijs kwam, zonder Ella, toen ik hem dood vond,
189