Download PDF - Braak, Menno ter

„O jij. . . gek, lieve gek. . . lieve gek. . .”
Zachtjes kriebelde de stem langs zijn oor.
„Gekke jongen, gekke jongen. . . Als ik eens geschoten
had, zoomaar, in het wilde weg, voor ik gezien had, dat
jij het was. . ."
„Was het_ een revolver, die daar viel?"
„ J a. Die is nog van vader ; ligt altijd op mijn slaapkamer."
7) Heb je me dan gehoord?"
„Ja. Al toen je bij de voordeur was. Ik denk dat ik tOch
niet had durven schieten. Ik was zoo bang, Vic, zoo bang,
dat ik nu net vermoord zou worden, voor. . . ))
„Voor. ..?"
„. . . voor jij me gevraagd had!"
„Wat? Hoe wist je. .. dat ik je vragen zou?"
„Cs, ik wist het, zoo zeker, zoo zeker I Ik kon het aan je
oogen zien, toen je me een zoen gaf, die eerste maal, in den
trein, dat je me niet in den steek zou laten... Toen zei ik
bij mezelf : die laat ik niet weer los, die of niemand. Lieve,
gekke jongen. . . Toe, ga de deur even dicht doen.. . en
kom dan hier bij me.. . je mag bij me slapen vannacht."
Gedachteloos stond Dumay op om de deur te gaan sluiten.
Bij den drempel zag hij de revolver liggen, hij raapte
hem op en voelde het metaal koud en zakelijk in zijn
handpalm. Even scheen het hem, of de revolver hem iets
te zeggen had, iets bepaalds, waaraan hij niet gedacht had;
iets kouds en zakelijks.
. . . die laat ik niet weer los. . . die of niemand. ..
)) Vic?"
T, 77
71.1 "''
„Kom je gauw?"
Dumay sloot de deur. Hij legde de revolver op het
nachtkastje.
138