You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
zoon te helpen begraven. Hij luis<strong>ter</strong>de verstrooid naar het<br />
golvende spreken van den dominee, dat niet scheen te willen<br />
eindigen. Er waren veel parapluies opgestoken, waaraan<br />
druppels hingen, die steeds zwaarder werden en dan<br />
op den grond vielen. Dumay volgde een bepaalden druppel<br />
aan de parapluie van den Populaire, die afviel, weer<br />
uitbotte, opzwol, weer afviel, uitbotte. . .<br />
Toen zweeg, nog onverwacht, de dominee. De stilte gaf<br />
Dumay een schok; hij keek eensklaps gespannen naar het<br />
graf.<br />
De norsche man trail naar voren. Zijn mond had de brutaliteit<br />
van een politieagent.<br />
Er was weer een stilte. Alleen de vrouw huilde, iets<br />
zach<strong>ter</strong> nu. De man stond aan den rand van het graf, alsof<br />
hij iets ongehoord openhartigs, ongezoutens wilde zeggen ;<br />
maar het bleef stil.<br />
De vrouw huilde. . . Plotseling deed de man zijn mond<br />
wijd open. Er kwamen een paar schorre klanken, gevolgd<br />
door een halven fluittoon, die barstte. Met een onbeheerscht<br />
gebaar greep de man een grooten, witten zakdoek en begon<br />
stuipachtig te snikken, met grove, krijschende geluiden.<br />
Vergeefs trachtte hij zich te herstellen in zijn ouden,<br />
brutalen vorm en de woorden van dank te zeggen, die hij<br />
aan de omstanders verschuldigd was ; alles ging verloren<br />
in het schokken van zijn lichaam. Dumay zag, hoe de dominee<br />
hem eindelijk wegleidde als een schooljongen.<br />
Hij zelf vocht met zijn ontroering; onweerstaanbaar<br />
voelde hij zich medeplichtig aan de droefheid om dien<br />
schuwen Jean Wood, van wien men nu voorgoed afscheid<br />
nam. Hoe lang is het geleden, Jean, dat ik je een uitbrander<br />
gaf ? Gelukkig, ik was mild, ik had er misschien wel<br />
een voorgevoel van, dat die longontsteking ontijdig een<br />
69
Change language