Download PDF - Braak, Menno ter

op dit oogenblik begreep zij, waarom zij George sympathiek
vond. Omdat hij niets anders wilde zijn, of kOn zijn,
dan hij was. Dat hij daarom een geval was, dat zelden voorkwam.
En dan, het vleiendste : George geloofde niet aan
haar verstandigheid, hij geloofde alleen aan een vrouw
in haat-, iets raadselachtigs, nu ja, maar vooral omdat zij
een vrouw was, die hij nog niet... kende.
Spontaan nam zij zijn arm, terwijl zij naar den dansvloer
gingen. En erg dom is hij toch ook heusch niet, dacht zij nog.
„Kom, Margotje," zei hij, weer met zijn samenzweerdersgezicht.
„Laten we ons geluk nog eens beproeven!"
Zij sloegen geen dans over. De dancing was vol, maar
het hinderde hen niet erg; George danste met toewijding
en een onmerkbaar meesterschap; hij overdreef niets, maar
gaf onberispelijk leiding. Als hij, buiten zijn schuld, even
in botsing kwam met een stuntelig paar, fronste hij zijn
wenkbrauwen, alsof hij zijn belagers wilde aanklagen. Hij
dan gle niet met te veel vuur Hoch te gewild achteloos ; op
zijn stiji was niets aan te merken. Er kwam een tango, die
George weer herkennend deed glimlachen, zij dansten
lien tango beiden met den wensch, dat het einde niet spoedig
zou komen. Maar het einde kwam niettemin, en bij
het wegsterven van den laatsten klank gebood de man in
smoking stilte door met zijn armen te zwaaien. Hij hield
een kort, onverstaanbaar toespraakje, waaruit alleen wet
bleek, dat hij bij dezen laatsten dans heimelijk als arbiter
had rondgekeken en nu het verdienstelijkste paar wilde
huldigen. Daarna greep hij een in vloeipapier gewikkeld
pakket en kwam regelrecht op Marie en George af. Eer het
nog tot Marie was doorgedrongen, dat zij de uitverkorene
was, had de man in smoking haar al een lange, klamme
hand gegeven en haar het pakket toegestopt; hij bleef met
107