Download PDF - Braak, Menno ter

twijfel er tusschen. Ik ga trouwen, ik word een gewoon
mensch, ik heb een doel ! Hoe heb ik er nog zoo lang over
gepiekerd ?. . . Hij drukte Karin's arm even, voor zij de
huiskamer binnengingen.
„Moeller, dit is nu Vic."
Hij boog voor een gezette dame met een laatste vleug
van jeugd, die met een half verongelijkt gezicht glimlachend
uit een fauteuil oprees, en hem onhandig tegemoet
kwam.
„Aangenaam met u kennis te maken, mijnheer !"
Mijn hemel, dacht Dumay, wat een burgerjuffrouw!
Gelukkig, Karin lijkt niets op Naar; want het is erg. . . Het
constateeren van het pijnlijke feit schokte hem overigens
niet; elk feit dreef mee op den stroom van zekerheid,
waarin hij onweerstaanbaar werd voortgezogen. Snel afwerken,
handelen, geen tijd overlaten voor onvruchtbaar
getwij fel !
„Het genoegen is geheel aan mij," antwoordde hij hoffelijk.
„Ik bied u mijn verontschuldigingen aan voor de
manier, waarop ik u om de hand van uw dochter kom
vragen. U begrijpt, het was alles eenigszins gehaast, en
daarom. . . Mijn verzoek zal u natuurlijk verrassen, dat
weet ik."
Mevrouw Laurens knikte.
„Wilt u niet gaan zitten?" vroeg zij bedremmeld. Dumay
zag, dat zijn optreden insloeg. Het wedstrijdgevoel droeg
hem verder.
„Graag, dank u. Om het zoo kort mogelijk te zeggen :
Karin en ik houden van elkaar en wij zouden, als u er
geen bezwaar tegen hebt, zoo spoedig mogelijk willen
trouwen. Misschien heeft Karin u al verteld, dat ik hier
leeraar ben aan het gymnasium en meer dan voldoende
159