Untitled - Stichting Papua Erfgoed

gen moesten opgeven. Indonesië is, door de ongunst van een historisch
bepaalde samenloop van factoren, een schoolvoorbeeld van de gevaren,
inherent aan een revolutionaire situatie, waarin een kleine elite overspoeld
wordt door een agressieve en actieve groep van enthousiasten,
die wel gegrepen zijn door de onrust van het iets moeten doen, maar
niet rijp genoeg om aan die drang een positieve inhoud te geven. Ik heb
deze figuren wel gekend: vot enthousiasme, vol goede wil zelfs, vol overgave,
op elke vergadering aanwezig om het woord te voeren over de
noodzaak om te strijden voor nationale onafhankelijkheid, voor sociale
gerechtigheid, voor beter onderwijs, voor economische opheffing en wat
niet al, maar onbekwaam om op ook maar één punt te vertellen, wat in
concreto nu eerst moet geschieden of hoe het ten uitvoer moet worden
gelegd.
Wanneer eenmaal het bewustzijn gewekt is, dat er iets gebeuren gaat,
dat dank zij nationale beweging en staatkundige onafhankelijkheid er
een nieuwe tijd aanbreekt, dan staat een brede schare te trappelen van ongeduld.
Dan heerst er iets van de sfeer, dat er nu toch werkelijk een wonder
gebeuren kan. Men heeft op de televisie destijds een film kunnen zien
vap de souvereiniteitsoverdracht in Léopoldville. De beelden waren
heet van spanning. Men zag een paar opgeschoten jongens naar de auto
van de koning van België lopen, die aanraken en even hard weer rechtsomkeert
maken. Er sudderde iets, een ongerichte dadendrang, die haar
object niet gevonden had. Zoals er iets sudderde in Makassar, waar
men - het was 1950 of 1951 - drie kwartier achtereen merdeka riep, toen
daar Sukarno een toespraak hield. Onder zulke omstandigheden is er
maar één stap tussen nationale en profetische beweging. Het is tekenend
voor het moderne karakter der nationale beweging, dat die stap maar
één keer - en dan nog slechts ten halve - gedaan is, nl. door Nkrumah,
die zich tot Verlosser van Afrika liet uitroepen. En desondanks aan de
kant werd gezet. Het nationalisme betekent een doorbraak en de toenemende
verbreiding van pers en radio waarborgt, dat die modernisering
nog steeds voortschrijdt. Er groeit een generatie op, voor welke de
nationale staat een veel levender begrip is dan de stam of het dorp. Er is
goede reden om aan te nemen, dat wij met een onomkeerbaar proces te
maken hebben. De modernisering wordt opgedrongen door moderne
techniek en telecommunicatie, die overal ter wereld hun kennelijk niet
te stuiten triomftocht voortzetten. De transistor-radio dringt gaandeweg
in de verste uithoeken door en brengt er het nieuws. Wat meer is, men
110