Untitled - Stichting Papua Erfgoed

tie van archaïsche rijken; het gaat er om een globaal beeld te geven van
het leven ten plattelande door de bespreking van enkele algemene of
althans vrij algemene kentrekken.
Tot die vrij algemene kentrekken behoort het isolement waarin men
leeft. Door het ontbreken van geregeld verkeer is men niet alleen binnen
de gemeenschap sterk op elkander aangewezen, men maakt ook uit de
nood een deugd en zoekt zijn relaties binnen die gemeenschap, zij het,
dat men die ook wel uitstrekt tot aangrenzende gemeenschappen. Dit
laatste kan heel belangrijk zijn. Mensen uit het binnenland onderhouden
vaak relaties met kustbewoners om vis te kunnen krijgen in ruil voor
hun landbouwprodukten. Men moet de mate van dat handelsverkeer
echter niet overschatten, zelfs niet in de zogenaamde 'peasant societies',
welke nauwe banden met een stad onderhouden. Contact met zulk een
stad is eerst in deze eeuw belangrijk gemakkelijker geworden. Onder
archaïsche condities is de neiging tot isolement sterk en de noodzaak
elke afstand te voet af te leggen maakt het verkeer er ook niet aanlokkelijker
op. Men onderneemt gemeenlijk niet dan bij uitzondering verre
tochten, zij het dat ook hierin de ene samenleving aanzienlijk verschilt
van de andere. Gasten van buiten zijn een betrekkelijk zeldzaam verschijnsel
en één der meest opvallende kenmerken van al die gemeenschappen
is dan ook de stilte, waarin men leeft. De stilte der natuur en
het leven, gemaakt door de dieren, vormen hier het zich op elk uur opdringend,
het alles overheersend geluid.
Een tweede belangrijk punt is de armoede aan goederen, een armoede,
die vooral een armoede naar soort is. Ook wanneer men veel heeft, gelijk
na een oogst het geval kan zijn, heeft men nog maar een zeer beperkt assortiment.
Het vele bestaat uit veel levensmiddelen van één of twee
soorten. Voor het overige is de omvang der goederen beperkt tot een huis,
wat kleren, een ploeg, een hak, enig vee en een klein beetje huisraad.
Het meeste van deze goederen moet (moest) men zelf maken. Men spint
en weeft zelf, men bouwt zijn eigen huis en men maakt het meeste van zijn
eigen huisraad. De enige specialist, die economisch echt van betekenis is,
is meestal de smid. Er zijn natuurlijk lieden, die bekwamer dan anderen
zijn in houtbewerking, maar een echte dorpstimmerman is toch al een uitzondering.
Ieder leeft in hoofdzaak op dezelfde wijze, verbouwt dezelfde
gewassen en doet hetzelfde als zijn buurman. Geld ontbreekt en wie iets
nodig heeft , moet dat door ruil verkrijgen of aankloppen bij een familielid.
Dit laatste brengt ons op een belangrijk punt: de rol der verwantschap
36