Untitled - Stichting Papua Erfgoed

der ons ook gemeengoed. De beide eerste termen, Arisch en Indogermaans,
zijn aan de linguïstiek ontleend. Er zijn Arische alias Indogermaanse
talen. Daartoe behoren zowel het Duits en het Frans als het Latijn
en het Grieks, het Russisch, het Perzisch en tal van talen van het
Indiase sub-continent, het Sanskrit zowel als het moderne Hindi, het
Urdu en andere. De sprekers van die talen lopen naar erfelijke, uiterlijke
lichaamskenmerken sterk uiteen. Vooral in India vindt men heel wat
sprekers van Arische talen, die in uiterlijk aanzienlijk verschillen van
een Noor of een Fries. Omgekeerd vindt men onder de Europeanen
sprekers van niet-Arische talen, die een echt Europide, sommigen zelfs
een Nordisch type vertegenwoordigen: de Finnen en de Hongaren, die
een Fins-Oegrische taal spreken, d.w.z. een taal die deel uitmaakt van
een taalfamilie, die ook gesproken wordt door sommige Mongoloïde
bewoners van de arktische zone, zoals de Ostjaken, de Samojeden en, tot
op zekere hoogte, de Lappen. Taal heeft met ras bijzonder weinig te maken.
Andere voorbeelden daarvan kan men in Nieuw-Guinea en omgeving
vinden, waar op verschillende plaatsen Austronesische talen gesproken
worden door lieden, die naar hun somatische kenmerken niet
van Papoea talen sprekende Papoea's te onderscheiden zijn.
De term joods ras is een goed voorbeeld van vermenging van in hoofdzaak
godsdienstige met raciale onderscheidingen. Van een joods ras is in
eigenlijke zin geen sprake. De benaming jood ziet op een bepaalde
godsdienstige overtuiging en het is doorgaans onmogelijk een jood aan
zijn erfelijke lichamelijke kenmerken als zodanig te identificeren. De
term joods ras is daarom een even verwerpelijke term als Arisch ras,
Brits ras of achterlijk ras. Ook in de spreektaal behoort men dergelijke
uitdrukkingen niet te bezigen. Zij leiden slechts tot verwarring op een
gebied, waarop toch al zo weinig klaarheid bestaat vanwege de neiging
rasverschillen te hanteren als symbolen van sociale groepen.
Onze feitelijke kennis van de menselijke rassen is beperkt. Weliswaar
zijn er heel wat gegevens over erfelijke verschillen bekend, maar de ordening
van die verschillen in grote mensengroepen vormende eenheden
stuit op vele bezwaren, zodat wij nog altijd in hoofdzaak vasthouden aan
de indeling van mensenrassen naar huidskleur: blanken, zwarten en
mongoloïden. Er zijn natuurlijk allerlei variaties op en men kent ook
tal van sub-rassen, maar het is er ver van, dat wij over een duidelijke, door
ieder aanvaarde indeling beschikken. Een verwarrende factor is uiteraard
de grote mobiliteit van homo sapiens. Doordat hij in staat is zich
12