Untitled - Stichting Papua Erfgoed

leid. Daarentegen wel tot een de dimensies van een bevolkingsexplosie
aannemende vermeerdering der bevolking. Vooral de kindersterfte is
aanzienlijk gedaald, terwijl de zorg voor het kleine kind is verbeterd dank
zij veel speciaal daarop gerichte internationale hulp. Voor kinderen heeft
de gehele wereld - gelukkig - een zacht plekje in het hart en hulp voor
en aan kinderen is bijna altijd welkom. Die hulp heeft een zuiverheid, die
aan andere hulp wel eens ontbreekt. Kinderen ontwapenen overal ter
wereld. Men heeft ze gaarne, al te gaarne, daar zijn alle demografen het
over eens en de economen met hen, want die bevolkingstoename slokt
de toename der voedselproduktie grotendeels op. Wat erger is, toename
van bevolking impliceert extra investering van kapitaal, wil men het
bestaande levenspeil handhaven. Die investering werd omstreeks 1950
voor Nederland becijferd op een bedrag, dat ergens tussen de f20.000.—
en f 30.000.— ligt per persoon, die boven het bestaande aantal in het
produktie-proces moet worden opgenomen 6 en het zal nu aanzienlijk
meer zijn. Voor ontwikkelingslanden ligt dit belangrijk lager, maar dat '
is in veel mindere mate het geval met de kosten verbonden aan voeding,
verpleging, behuizing, kleding en scholing totdat het kind zelf aan de
produktie deelneemt. De geweldige bevolkingstoename legt een extra
druk op een toch al overmatig zwaar belaste economie.
Men dient zich echter te hoeden voor het misverstand, dat alles veel i
beter zou gaan in de ontwikkelingslanden indien het bevolkingsaantal
constant ware of tot een zeer geringe toename beperkt bleef. Men zou
uiteraard meer gelegenheid hebben tot sparen en daarmede tot produktieve
kapitaalsinvestatie. Of men die gelegenheid gebruiken zou, is een
andere vraag. Om dat te doen moet men iets willen produceren, iets willen
maken of doen, dat men met de tevoren beschikbare middelen niet
kon maken of doen. Maar wil men dat ? Of wil men alleen maar iets hebben
? De vraag wordt niet zonder reden zo gesteld; het toppunt van wijsheid
is gedurende vele jaren geweest, dat men het behoeftenpatroon
ener bevolking moet stimuleren om haar tot deelname aan produktieve
arbeid te stimuleren. Het is een uiterst attractief middel, want het is
simpel en het werkt. Het is namelijk in het geheel niet moeilijk arme
mensen begerig te maken naar rijkdom, d.w.z. naar bepaalde goederen.
Men gaat er ook voor werken. In het eerste stadium lijkt bovendien het
effect nog extra gunstig, want wat men koopt zijn voor een deel kapitaalsgoederen:
bijlen, messen, zagen, dissels, ploegen. Het zijn goederen,
die binnen de eigen gesloten economie direct bruikbaar zijn en de tech-
120