Untitled - Stichting Papua Erfgoed

Het is een vraag, die men zich wel gesteld heeft, maar telkens weer
op de wijze, zoals ze ook in de westerse wereld is gesteld en onder meer
het onderwijs zelve is binnen gedragen. Het antwoord gaat dan in de
richting van indoctrinatie in een bepaalde ideologie of religie. Opdat gebied
is er zelfs heel veel gedaan. Zending en Missie hebben er krachtig
naar gestreefd nieuwe vormen van religie te introduceren en zij hebben
daarbij grote aandrang uitgeoefend op het ontstaan van een nieuw arbeidsethos.
Op soortgelijke wijze heeft het internationale communisme
getracht de indoctrinatie van eigen levensfilosofie te bevorderen. Dit
alles is niet zonder gevolgen gebleven. De regeringen der jonge ianden
zelf zijn er ook van doordrongen, dat een nieuwe ideologie, welke het
arbeidsethos schraagt, noodzakelijk is. Men vindt overal een opkomende
staatsideologie, die vaderlandsliefde tot de basis van offerbereidheid en
arbeidzaamheid maakt. Velen in de westerse wereld zijn daar weinig
verheugd over. Wij hebben wel geleerd, hoe gevaarlijk staatsideologieen
zijn. Aan de andere kant is het moeilijk daarover de staf te breken, want
vaderlandsliefde is nu eenmaal eert erkende deugd en men staat zwak
wanneer men zich tegen de deugd keren wil. Wie zou vaderlandsliefde
in de ban willen doen ? Het enige wat men doen kan is pleiten voor
maat, omdat deugd zonder maat automatisch in ondeugd verkeert.
Dit alles echter behoeft ons niet te zeer bezig te houden, want die
bevordering van een voor ontwikkeling gunstige ideologie, wat voor
ideologie dat ook zij, raakt de zaak niet waarom het hier gaat: de spontane
bevordering van het ontstaan ener voor ontwikkeling gunstige levenshouding
vanuit de maatschappij zelf. Het gaat om de wijze, waarop
het kind opgroeit en om de manier, waarop de opgroeiende jeugd vanuit
het milieu wordt beïnvloed. Een ideologie, die in de praktijk van het leven
en in de centrale levenshouding geen steun vindt, is voorbestemd
machteloos te blijven of uit te groeien in een richting, die de predikers
dier ideologie niet bedoeld hadden. De vraag is: wat is er in de maatschappij
zelf, in het milieu en in de condities van het opgroeien van het
jonge kind aanwezig, dat steun kan geven aan het ontstaan van een nieuwe
levenshouding? Het lijkt een ietwat onlogische vraag, omdat zij
suggereert, dat die maatschappij nu ineens wel zou kunnen geven wat
wij tevoren betoogd hebben, dat zij niet geeft. Toch is er enige reden
voor dit schijnbaar gebrek aan logica, want de maatschappij in de ontwikkelingslanden
is niet een maatschappij in rust, maar in beweging.
Zij verandert en de uitwendige omstandigheden veranderen snel, met
139