Untitled - Stichting Papua Erfgoed

ichting moet noodzakelijk mislukken. Het is al dadelijk verkeerd iets
te willen, dat bij de betrokkenen op verzet moet stuiten. Deze mensen
hebben per saldo niet onze macht over hen van zich afgeschud om zich
nu via het onderwijs hun eigenheid te laten ontfutselen. Juist om die
eigenheid gaat het hun en zij kunnen zich op het Japanse voorbeeld
beroepen om aan te tonen, dat een volk westerse wetenschap en techniek
kan assimileren zonder op te houden zichzelf te zijn. Verwestersing is ook
niet het doet van internationale technische hulp. Die hulp beperkt er zich
toe de mensen in staat te stellen door overname van techniek en wetenschap
een gelijkwaardig niveau van welvaart en ontwikkeling te bereiken
met de westerse volken. Dat laat de mogelijkheid open om - ondanks
een zekere mate van verwestersing en een nog grotere mate van verandering
- eigen identiteit in een eigen levensvorm te bewaren. Reeds
nu spreekt men in Afrika van een négritude. En in India denkt de universitair
gevormde Indiër er niet aan eigen Indische filosofie zo maar
prijs te geven. Ook hij wil zichzelf zijn, zoals een Nederlander, een
Fransman of een Griek dat zijn wil.
Het streven naar verwestersing is om nog een andere reden absurd.
Het vraagt het onmogelijke. Hoe had men gedacht van al die miljoenen
Aziaten en Afrikanen westerlingen te maken? Een individu kan men
alleen echt westers maken door het op jeugdige leeftijd in een westers
milieu te brengen. Met hele volken kan men dat niet doen. De opvoeding
blijft voor en na een zaak van ouders en grootouders, d.i. van de
maatschappij zelf, die men juist via die opvoeding veranderen wil. Dat
betekent, dat wat men aan die opvoeding via schooi en sociaal werk ook
veranderen moge, die maatschappij een zeer substantiële eigen inbreng
in die opvoeding blijft behouden, hetgeen er borg voor staat, dat het
resultaat ook bij geslaagde assimilatie van wetenschap en techniek een
eigen specifiek karakter vertonen zal.
Een andere gedachte, die men zich beter uit het hoofd kan zetten, is
de wijd verspreide opvatting, dat men bij het kind bepaalde eigenschappen,
karaktertrekken, dient aan te kweken. Het is een gedachte,
die maar al te gemakkelijk post vat, omdat het er immers naar toe moet,
dat de kinderen van vandaag straks de maatschappij ingaan als actieve,
ordelijke en punctuele mensen, die op hun tijd letten, die toegewijd werken
aan een gestelde taak, die volhardend zijn en zoveel andere dingen
meer, die een mens tot een waardevol staatsburger stempelen. Niemand
bestrijdt dat. Alleen het uitgangspunt is verkeerd. Het gaat niet om het
151