Untitled - Stichting Papua Erfgoed

tuiging geven kan aan de politieke strijd voor sociale verbetering en
economische vooruitgang. Een benijdenswaardige jeugd, want zij heeft
nog idealen waar men warm voor lopen kan. Het is iets, dat de jeugd
van de welvaartsstaat node mist. Zij wil iets doen en is aan alle kanten
ingeklemd door een sociaal bestel, dat haar door een in het mateloze gerekte
opleidingsperiode kunstmatig in een staat van pueriliteit houdt
zonder haar enige positieve functie in het sociale leven te gunnen. Die
jeugd van de welvaartsstaat heeft geen politieke of sociale idealen,
waar zij zich met hart en ziel voor kan inzetten. Wie kan zich nog werkelijk
druk maken over het percentage kinderbijslag of A.O.W.? In de
meeste kwesties, die vandaag politiek relevant zijn, gaat het er in wezen
slechts om of de muziek der sociale wetgeving in driekwartsmaat moet
worden uitgevoerd of dat zij beter in drie-achtste geschreven kan worden.
Wie een hart heeft en iets doen en beleven wil, moet naar buiten.
Voor onze welvaartsstaat biedt de mogelijkheid tot arbeid in ontwikkelingslanden
een hoogst welkome gelegenheid de spanningen, welke
het gevolg van die welvaartsstaat zijn, te verlichten, ook al is het aantal
dergenen, die van die gelegenheid profiteren kunnen, noodzakelijkerwijze
veel en veel te gering. Ook voor onze wetenschapsbeoefening bieden
deze landen een prachtig arbeidsterrein en wij zullen er goed aan doen
ons te realiseren, dat de zendende landen van de in het personeelsvlak
gelegen hulp minstens even hard profiteren ats de ontvangende landen.
Soms kan men zelfs stellen, dat zij meer profiteren. De meeste werkers
- en dat geldt bepaald niet alleen de jongeren-vrijwilligers - gaan voor
een periode van ten hoogste twee jaar. Dan keren zij terug met een schat
van ervaring. Zij hebben bovendien er iets van leren zien hoe arme
mensen zich behelpen moeten en brengen daarmee een stuk vergelijkingsmateriaal
mee, dat voor de waardering van eigen sociale omstandigheden
grote positieve waarde heeft. Het ontvangende land heeft aan hun arbeid
echter niet zo buitengewoon veel gehad, want die werkers keren terug
naar eigen land op het tijdstip, dat zij voor arbeid in het ontvangende
land waardevol geworden zijn. Dit zal velen gechargeerd lijken, maar de
opmerking is gebaseerd op een ervaringsfeit. In de koloniën placht men
voor de oorlog een nieuweling altijd twee jaar te laten meelopen voor
hij een zelfstandige post kreeg.
Met deze dingen voor ogen is er te meer reden om met de term hulp
wat terughoudender te zijn dan gewoonlijk het geval is. Wij helpen ons
zelf minstens even hard als de ander en het zou tot de duidelijkheid en
171