Untitled - Stichting Papua Erfgoed

ijna allen Papoea's, uitvoerig hierover laten praten, zodat zij tenslotte
zelf met het voorstel kwamen in de plaats van die 259 gehuchten 18
dorpsgemeenschappen te stichten, elk met een bestuur van 5 tot 9 leden.
De leiding diende te worden opgedragen aan een gekozen dorpshoofd,
aan wie men eisen wenste te stellen. Hij moest tenminste zes jaar onderwijs
genoten hebben en voor zijn taak opgeleid zijn. Het was de bedoeling
daarvoor een cursus van zes maanden in het leven te roepen, maar de
overdracht der souvereiniteit aan de Verenigde Naties en later aan Indonesië
heeft de afwerking van dit bestuurs-experiment doorkruist en
de cursus is niet meer gerealiseerd. 4 Het interressante was, dat de bevolking
zelf bij meer dan één gelegenheid haar duidelijke voorkeur uitsprak
voor een dorpsbestuur, geleid door meer modern opgeleide jongelieden.
Het Biakse geval staat niet op zichzelf. Het was voor een deel geïnspireerd
door de village-councils van Australisch Nieuw-Guinea. Deze
councils omvatten in de regel een groep van een groter aantal zielen dan
in Biak was gepland. Ook was hun taak gevarieerder; men verwachtte
van hen vooral activiteiten op economisch gebied. De gedachte was
echter sterk verwant. Met de opleiding van de secretarissen en voorzitters
dezer raden zijn de Australiërs het eerst begonnen, daarmee de wereld
de weg wijzend naar de oplossing van een probleem, dat steeds
moeilijker wordt naarmate de modernisering voortschrijdt. De grote
moeilijkheid is, dat de oplossing vrij kostbaar is. Het dorp moet personeel
hebben, dat voor zijn werk betaald wordt en de kosten daarvan
kunnen alleen dan op de dorpsgemeenschap worden afgewenteld, wanneer
die groot en welvarend genoeg is, d.w.z. welvarender dan thans.
Daarmee is verandering van systeem voor die ontwikkelingslanden,
waar het probleem zich voordoet - het zijn vooral de meest arme landen -
vrijwel prohibitief geworden. Zelfs al zou de invoering van een geheel
nieuw systeem op den duur kunnen leiden tot de opheffing van tal van
onderdistrictskantoren, daarmee is nog niet bereikt, dat men zodoende
de meerkosten der dorpsbesturen zou kunnen betalen. Een andere zaak
is, dat op dit punt veel te weinig onderzoek is en wordt gedaan. Het
komt wel voor, dat men via de Verenigde Naties om hulp vraagt voor
advies over betere organisatie van het bestuur, maar dan van het bestuur
op hoog niveau, niet van het dorpsbestuur, waar uiteindelijk de
moeilijkheden het grootst zijn, omdat men er hoofden heeft, die soms
zelfs niet eens lezen of schrijven kunnen. Wat meer aandacht op dit punt
117