Werkboek 'jij en ik' - Jeugdboekenweek

Koning clochard
Zoals het gedicht het beschrijft is een vuilnisbak een
mogelijk zitmeubel.
Vraag aan de kinderen wat zij het ‘tegenovergestelde’
zitmeubel vinden. Als ze bij ‘troon’ aanbelanden, vraag
je hen van thuis materiaal mee te brengen om de volgende
les een vuilnisbak en een troon te maken. (Deze
opdracht kan verweven worden met de assemblageopdracht.)
Als basis dienen twee stoelen.
Laat de kinderen groepjes van twee vormen. Ze bereiden
een scène voor met een koning(in) op de troon en een
zwerver op een vuilnisbak. De ene moet de andere geld.
De kinderen mogen kiezen wie de schuldeiser is en wie
de schuldenaar.
Je geeft hen de opdracht zich zo goed mogelijk in hun
personage in te leven wat betreft:
- manier van zitten
- houding in het algemeen
- taalgebruik
Het is interessant als je als personage anders uit de
situatie komt dan je er bent ingestapt,
b.v. de zwerver krijgt de bovenhand, de gierige koning
wordt heel gul, de arme zwerver blijkt een misdadiger,
…
Je evalueert elke scène met de klas en met deze
opmerkingen krijgen de spelers nogmaals de kans hun
scène te spelen.
Nadien evalueer je kort wat beter was en wat niet.
Andere dichtbundels van Eva Gerlach
Hee meneer Eland, Querido, 1998
Boek 1
Duivelshanden
Heide Boonen
Querido, 2001, p. 70-73
Over de auteur
Heide Boonen studeerde grafische kunsten, meer
bepaald tekenfilm. Sinds 1992 werkt ze als vormgeefster
bij de krant De Standaard. Het lag dus niet voor de
hand dat Heide Boonen ging schrijven. Maar er
begonnen zich steeds vaker verhalen in haar hoofd af te
spelen, die ze wel moest opschrijven. Zo werd ze
illustrator en auteur. In 1996 debuteerde ze met de verhalenbundel:
De Ravenberg en met illustraties bij de
gedichtenbundel: Onder jouw handen krijg ik een huid
van Ed Franck, nu haar echtgenoot. Nog in 1996 verscheen:
Mijn vingers zijn niet lang genoeg. Anna en
Alexander (1998) werd door de kinder- en jeugdjury als
beste jeugdboek gekozen. Voor ‘Duivelshanden’ (2001)
kreeg Heide Boonen de Boekenleeuw, de prijs voor het
beste Vlaamse jeugdboek in 2002. Het boek werd ook
genomineerd voor de Gouden Uil 2002.
Over het boek
Pesterijen kunnen heel ver gaan. Op een dag kan
Manon het niet meer verdragen, ze reageert driftig. Ze
verwondt een meisje dat haar eigenlijk nooit iets in de
weg gelegd heeft. Geweld is niet de juiste oplossing, dat
beseft Manon onmiddellijk. Ze walgt van zichzelf en
vraagt zich af of haar handen duivelshanden geworden
zijn. Manon sluit zich op in haar kamer, ze weigert te
eten en te praten. In het dagboek, dat ze van haar vader
krijgt, schrijft ze alles op wat er in het voorbije
vreselijke jaar gebeurde.
Heide Boonen tekent fijngevoelig en met groot inlevingsvermogen
de eenzaamheid van een meisje dat alleen
staat tegenover ‘de groep’: een situatie waarin veel
kinderen vroeg of laat terechtkomen.
– 131 –