Werkboek 'jij en ik' - Jeugdboekenweek

Een mobiel huis
Jij en ik op wielen
Dirk Celis
Als kind ging ik graag en dikwijls op stap met een fiets
en een rugzak. Niks bijzonders, wie doet dat niet, maar
telkens nam ik kleine installaties mee. Een uitvouwbare
poppenkast met zelf gemaakte poppen, een klein peloton
renners om uit te zetten in het zand en om een rit of
koers te organiseren. Telkens probeerde ik iets uit te
stallen en aandacht te trekken. Een foorkramer doet dat
ook. Maar ik stalde vooral mijn fantasie uit, mijn
verbeelding die aandacht moest trekken om samen met
een ander iets te maken dat er voorheen niet was en dat
na enkele uren opgeborgen werd of verplaatst. De eerste
mobiele creaties werden toen opgebouwd.
Rusteloos ben ik altijd geweest, nooit lang kunnen stil
zitten, van hot naar her en dan weer terug, op zoek,
nieuwsgierig om dan terug te keren op de plek waar het
begonnen was. Iets van een nomade.
Een nomade? Natuurlijk niet dat romantische beeld van
een schitterende blauwe man met witte tulband op een
dravende kameel in het opstuivende woestijnzand. Nee,
zo’n nomade wil en kan ik niet zijn maar wel een zwerver
op zoek naar de ander, naar contact; en dat met
artistieke middelen om samen direct hier ter plekke en
nu meteen een evenement, een gebeuren te organiseren
voor een publiek wiens aandacht je moet winnen en
trachten ze een korte tijd vast te houden.
Zo groeide langzaam het idee een wijk, een buurt te
bezingen zoals de nomaden dat doen. De voorouders
hebben de weg in onherbergzame streken bezongen –
hoe de weg loopt in de woestijn, hoe hij er uit ziet, wat
de hindernissen zijn en hoe naar de volgende halte te
trekken. Die kennis over de wegen en mogelijke hindernissen
werd dus op artistieke wijze – al zingend –
doorgegeven aan de volgende generaties die op hun
beurt de weg volgden en al zingend verbeteringen aanbrachten
zodat de kennis over het parcours bijgewerkt
bleef; bijna een moderne databank.
Zo’n nomade wou ik ook worden maar dan in een stad.
In een stad, hoe kan dat? Bij een nomade denk je aan
weidse vlaktes, woestijnduinen, niet aan een boulevard of
kruispunten met stoplichten. Woestijnduinen vind je niet
meteen in het straatbeeld van een moderne stad, hoogstens
in een zandbank op het speelplein in de buurt. En
een nomade trekt rond met een kameel, een ezel of met
een kudde runderen of schapen. Ik wou rondtrekken met
een mobiel huis. Een huis is niet mobiel, het staat vast in
de grond. Ik dacht aan een huis op wielen, dat je kunt
openplooien en ombouwen tot een klein theater.
Een theaterwagen op wielen. Een oplegger die via een
hydraulisch systeem opengevouwen wordt als een
harmonica. In opengevouwen stand is het een zwarte
doos van 12m breedte en 18m lengte.
Binnenin is er een kleine licht- en geluidsinstallatie
voorzien. Er is verwarming en airco. Er zijn honderd
twintig stoelen en de binnenwand is bekleed met een
brandvrije stof. Er zijn vooraan twee ingangen die ook
toegankelijk zijn voor rolstoelgebruikers en achteraan is
er nog een derde ingang voor de artiesten.
Deze constructie – die lege zwarte doos – kan gebruikt
worden als ruimte om theatervoorstellingen in te geven,
of kleine concerten, poëziemanifestaties, literaire evenementen
in te organiseren, als filmzaal, voor de projectie
van video’s, als atelier, repetitieruimte, tentoonstellingsplek,
als plaats voor workshops en debatten. Heel veel is
dus mogelijk in dit huis op wielen.
Zoals de nomaden in de woestijn kan elke steen, elke
plavei, elke gevel, tuin, straat, plein in een wijk, in een
– 17 –