Werkboek 'jij en ik' - Jeugdboekenweek

uurt ‘bezongen’ worden. Elke steen, gevel, tuin heeft
zijn geschiedenis, verbergt veel gebeurtenissen. Daar
wordt een partituur van gemaakt en zo worden die
geschiedenissen woorden, beelden, zinnen, verhalen. Jij
zingt over je huis en dus bestaat het, al is het alleen
maar in de verbeelding van de mensen die naar je luisteren
en proberen zich jouw huis voor te stellen.
Zo kan een wijk, een buurt, een stad gelezen worden
volgens een plan, een spoor dat uitgezet is met artistieke
middelen – met tekeningen, met liedjes, met verhalen,
enz. – om die wijk zijn geschiedenis terug te geven, om
te laten horen en zien waar die wijk vandaan komt, wat
er vroeger gebeurd is en wat er nu leeft. Deze plekken
worden bezongen en zo opnieuw in kaart gebracht. Ze
beginnen terug te leven. Ze worden mobiel zoals in een
tekenfilm.
spoor. Je spreekt de ander aan in een omgeving die hij
of zij kent (café, gemeenschapshuis, school, later eigen
woonst, studeerkamer) zodat ze kunnen zingen en
vertellen in een vertrouwd kader en in een omgeving
waar ze zich tenminste ‘thuis’ voelen.
Bij het op zoek gaan naar de liederen en hun vertolkers
is een voorafgaand onderzoek noodzakelijk. Als je deze
mensen aanspreekt is het de bedoeling
om hun persoonlijke geschiedenis en/of die van hun
familie te laten zingen, vertellen of tenminste fragmenten
daaruit zodat die geschiedenis erkend is en dus
bestaat voor de ander.
Om het dagelijkse leven in de buurt, de wijk, school,
werk te beschrijven.
Om te achterhalen of er in die wijk nog een toekomst is
en welke.
Door over een plek te zingen wordt ze terug in herinnering
gebracht, in beeld gezet, wordt ze gecommuniceerd
en dus bestaat ze. Nu en hier.
Zo tracht het huis op wielen een onopvallend stuk
straat, een samenraapsel van plaveien heel boeiend te
maken door die plaveien, die stenen tot leven te zingen.
In en achter de stenen, plaveien, muren zit leven geborgen,
vaak verborgen. Deze verborgen wereld wil het huis
op wielen zichtbaar maken. Om dit te realiseren moet je
‘aan de zwerf’ gaan, van de ene plek naar de andere
trekken en de opgeborgen wereld met artistieke
middelen herscheppen.
Na al die stenen, plaveien, gevels en gezangen vraag je je
wellicht af hoe dat ding, dat huis op wielen nu concreet
werkt.
Vóór het huis op wielen ergens halt houdt moet je eerst
contacten leggen, op zoek gaan naar mensen die in het
huis op wielen een project, een evenement mee willen
organiseren, iets zelf op poten willen zetten.
Bij het op zoek gaan naar de verschillende ‘liederen’ en
‘liedsporen’ is het uiterst belangrijk dat je op stap gaat,
dat je in beweging komt op zoek naar een verborgen
We gaan dus op zoek naar mensen die kunnen zingen,
die foto’s hebben, die kunnen filmen, dansen, die
verhalen vertellen, scènes spelen en dat uit verschillende
culturen en generaties. Al dit materiaal wordt samengesteld,
gemonteerd tot een groot geheel dat twee tot
drie uur kan duren. Het is een beetje zoals in een film:
de verschillende evenementen worden naast mekaar
gemonteerd door een regisseur die er voor zorgt dat het
aantrekkelijk blijft om naar te kijken en te luisteren.
Dit scenario is natuurlijk het resultaat van een bepaald
moment. Er is dus geen definitieve versie van de cyclus
maar hoogstens een fase onderweg. Een definitieve versie
bestaat niet, vermits er gewerkt wordt met mensen en
hun geschiedenis en emoties onderweg.
Daarom is er nooit sprake van een première, noch van
een lange repetitieperiode. Het verzamelde materiaal
wordt zo authentiek en ‘ongekunsteld’ mogelijk, zonder
te veel inmenging gepresenteerd. Er is ook geen sprake
van een remake, of een reeks van reprises, hoogstens van
twee of drie avonden waarin verschillende delen van de
cyclus getoond worden. Deelnemers (-sters) die graag
nog verder werken om hun aangesproken talenten
dieper te ontwikkelen, krijgen daartoe de kans.
– 18 –