Werkboek 'jij en ik' - Jeugdboekenweek

In en op mijn buik
Jij en ik in één huis
Adinda Taelman
Het is een tram. Maar eigenlijk is het een houten bankje
op wieltjes. De rieten wasmand hadden we eerder al met
een sjaal aan de tram vastgebonden. Want eigenlijk is de
wasmand een aanhangwagen. Lizander is drie jaar en
weet wel wat de dingen eigenlijk zijn, al veranderen ze
nog zo snel. Lizander doet de dingen in de aanhangwagen.
De dingen zijn het speelgoed of misschien wel
andersom. Tot die aanhangwagen helemaal boordevol is.
‘Wat ben je aan het doen, Lizander?’, vraag ik. ‘Ik ben
aan het verhuizen’, antwoordt hij. ‘Waarom?’, vraag ik.
‘Omdat ik niet meer wil samenwonen’, antwoordt hij.
We hebben dan een huis voor hem gevonden in de kast in
de gang. Het was te klein om alle dingen een plek te
geven en dus bleven de meeste dingen gewoon in de aanhangwagen.
Er was wel een tafeltje. En twee stoeltjes
vonden we ook, en tasjes, en een kannetje om thee te
maken. Ik mocht vaak bij hem op bezoek komen om thee
te drinken. Lizander kwam ook heel vaak bij mij om te
vertellen hoe het ging in zijn huisje. En zo is hij een uur
of twee later ongemerkt terug bij ons ingetrokken.
Een huis is een soort beginpunt. Van daaruit kan je
groeien. Ofwel groeit het huis met je mee ofwel groei jij
eruit. Dan moet je af en toe een nieuw huis gaan passen.
Vandaaruit
Ik was jouw huis. Een tijd lang droeg ik je in mij. Tot ik
te klein werd voor jou en jij je een weg baande de wereld
in. Maar sinds het moment dat jij je in mij begon te
nestelen ben ik op zoek naar een huis voor jou en voor
ons. Een huis naar de wereld toe. Want van de wereld
kan ik geen huis maken. Ik ben er zelf nog niet helemaal
geboren. De wereld is me te groot, te veel, te druk en te
onherbergzaam om er thuis te zijn. Ik kan je toch geen
plek geven waar ik me zelf niet thuis voel, waar ik
vooral zoveel te leren heb, zo onafgewerkt en zo ongeboren
nog ben. Ik wil je wel een huis geven in die
wereld, op die wereld en naar de wereld toe. Ik wil wel
proberen je zo’n huis te geven.
We waren al langer aan het dromen, maar dan zijn we
ook gaan zoeken. En praten en vragen en overleggen en
proberen. Een huis op een heuvel zou het worden, een
kasteel of een grote boerderij of een oud klooster of een
abdij. En in dat huis een twintigtal kleine en grote
mensen die samen delen, denken, doen en spelen. Een
plek vol mogelijkheden, een groepje mensen vol mogelijkheden
en al wat daaruit maar kan groeien… een
schommel voor jou in een hoge boom, gele muren, aardbeien,
warmoes en pompoenen, appeltaart en de geur
van brood in de oven, elfjes van klei in de tuin, een
wereldwinkeltje, een goed gevoel met elkaar en met dat
huis. Een leefgemeenschap heette dit huis voor ons: een
bedrijvig stukje aarde, een broeinest van gedachten. En
tegelijk ook een kleine thuishaven in de wereld.
En intussen droeg ik je op mijn buik in een lang doek
die ik rond me wikkelde. Ik wou je graag zo dicht bij me
en tegen me aan. Jij had het soms moeilijk in de wereld.
Het leven ging je dan niet helemaal af en het lukte ons
niet om te begrijpen wat er zich in jou afspeelde. Je
weende vaak. Maar slechts zelden heb je geweend als ik
je droeg op mijn buik. Daar werden we alle twee
rustiger van. Ik heb je vaak gedragen. Zo was ik een
huisje voor jou en wandelden we de wereld in. Ik heb je
meegenomen naar vele plekken. Samen waren we op
stap, een woonwagen was ik, altijd wel ergens naartoe.
En jij was tegelijk ook een beetje een huisje voor mij, die
knuistjes van jou tegen mij, dat ademen zo dicht bij
elkaar. Een piepklein huisje, eentje dat ons veel te snel
niet meer zou passen. En dan?
– 20 –