Protocol Ernstige RekenWiskunde-problemen en ... - Volgens Bartjens

hoofdstuk 19 Diagnostiek in begeleidingscategorie 3
komsten van het diagnostisch rekenonderzoek, vergt dat aanvullende specifieke deskundigheid
van de diagnosticus
Alleen een gedragswetenschapper die aan onderstaande eisen/voorwaarden voldoet, mag een psychodiagnostisch
onderzoek afnemen Wij gebruiken in dit protocol de term diagnosticus:
• Hij heeft een BIG-registratie als GZ-psycholoog, een NIP-registratie als Kinder- en Jeugdpsycholoog
of een NVO-registratie als Orthopedagoog-Generalist
• Hij is bovendien gespecialiseerd op het gebied van rekenen (Master Special Educational Needs
(SEN) met specialisatie rekenen en rekenproblemen) of werkt bij het psychodiagnostisch onderzoek
samen met een rekenspecialist
• Hij werkt volgens de professionele standaarden en richtlijnen van zijn eigen beroepsvereniging
en volgt de procedure voor HGD zoals bijvoorbeeld beschreven door Pameijer en Van
Beukering (2004)
235
De meerwaarde ten opzichte van een diagnostisch rekenonderzoek is dat de diagnosticus door zijn
psychodiagnostisch onderzoek verklarende factoren probeert op te sporen Dit zijn factoren buiten
de eigenlijke rekenvaardigheid die van invloed kunnen zijn op het leren rekenen Hij zal deze bevindingen
betrekken in zijn diagnose en noemen in de rapportage Van Luit, Bloemert, Ganzinga
& Mönch (2012) onderscheiden in het Protocol Dyscalculie: Diagnostiek voor Gedragsdeskundigen
(protocol DDG) de onderstaande primaire verklarende factoren (pp 39-42) en secundaire verklarende
factoren (pp 43-46):
• Primaire verklarende factoren voor rekenproblemen met betrekking tot het geheugen: executieve
functies (planningvaardigheid en/of planningprocessen bij het uitvoeren van (reken)procedures),
benoemsnelheid (algemeen, cijfers), verbaal en ruimtelijk visueel kortetermijn- en
werkgeheugen (prestaties bij contextopgaven), aandacht (cognitieve taken) en aandachtfunctie
(accuratesse en concentratie)
• Secundaire verklarende factoren voor rekenproblemen met betrekking tot de persoon en vanuit
de fysieke, sociale en/of pedagogische omgeving: werkhouding en motivatie, competentiebeleving,
(faal)angst, leesproblemen en sociaal-emotionele ontwikkeling
Behalve ernstige rekenproblemen kan een student meer problemen ervaren Er kan dan sprake
zijn van comorbiditeit Dat wil zeggen dat de diagnosticus twee of meer probleemgebieden tegelijkertijd
kan vaststellen Voorbeelden zijn combinaties van ernstige en hardnekkige rekenproblemen
met dyslexie, ADHD en/of faalangst
19.3 Opbrengsten van het psychodiagnostisch onderzoek
Na het onderzoekstraject komt de diagnosticus tot een verslag met zijn diagnose en een conceptadvies
voor de verdere begeleiding van de student In dit verslag geeft de diagnosticus de opbrengsten
van zijn onderzoek weer en schetst hij het vervolg
De diagnosticus benoemt de gevonden primaire en secundaire verklarende factoren Daarnaast
doet hij verslag van de andere bevindingen uit het onderzoek, zoals een IQ-bepaling en een intelligentieprofiel
Als sprake blijkt van comorbiditeit vermeldt hij dat ook
De diagnosticus beschrijft de vakspecifieke en vakoverstijgende onderwijsbehoeften van de student
op het gebied van rekenen Hierin betrekt hij zo mogelijk de resultaten van het diagnostisch