10EP2Te

İstanbul Amargi - Feminizm Tartışmaları Feminist Örgütlenme
kanı da kadındı, o da olunca rahat içeri giriyordum. Cuma günleri
kadın toplantılarını iple çekiyordum, çok hoşuma gidiyordu, sadece
dinliyordum ama bir şeyler öğreniyordum. ÖDP’nin projesi
farklılıklara çok önem veriyordu, her türlü farklılıkların birarada
olduğu inanılmaz güzel bir projeydi. Fakat öyle şeyler oluyordu ki
bütün bu ÖDP deneyiminde bu farklılıklarla yan yana nasıl durduğumuzu
ben hiç anlayamadım çünkü aslında yoktu öyle bir şey.
Amargi deneyimim
Pınar’ın (Selek) da olduğu “Sokak Sanatçıları” atölyesi deneyimim
oldu. Burada gerçekten farklılıklarla yan yanaydık çünkü pratikte
yüzleşiyorduk. Sözde değildi, bütün ötekiler oradaydı ve bütün
o ötekiler de birbirini ötekiliyordu. Mesela ben içeri girerken
“Tamam, anladım, bizi çağırdılar da bu sokak çocuklarını niye
çağırdılar? Bunlar akşam beni taciz edecekler,” diyordum. Sokak
çocukları da Pınar’ın hatırına bir şey demiyordu ama Pınar’a söylüyorlardı
“Pınar abla, bu topları ben hiç sevmiyorum ama senin
hatırına bir şey demiyorum, ya abla bunların ne işi var burada?”
diyorlardı, ama atölyeye gelmeye devam ediyorduk.
Sokaktan topladığımız atık maddelerle yaptığımız üretimle
birlikte inanılmaz bir de çatışma oluyordu aramızda. Farklılık
orada vardı, görüyorduk, çünkü birlikte yaşıyorduk ve birlikte dönüşüyorduk
Atölye deneyimi benim için cidden farklıydı, farklılıkların
salya sümükleri birbirinin yüzüne akarak, bir şeyler üreterek
dönüştük. O “yolgeçen hanı” meselesi vardır ya, o da güzeldi.
Mesela görüyorum şimdi o dönemki çocukların bir kısmı evlenmiş…
Birisi de resim yaptı, sergi açtı. ÖDP’de böyle bir şey yoktu
ve ÖDP’de böyle bir şey olmadığı için zaten ÖDP’den ayrıldık.
Nilgün: Üçüncü yılında istifa ettik.
Esmeray: Tam da o zaman ben Bağımsız Kadın İnisiyatifi içine
girdim. Orada da genel bir şey yoktu ama şunu hâlâ algılayamıyorum.
Ben transeksüel bir kadınım. Beni o şekilde kabul et… Kabul
etmek kelimesini de hiç sevmiyorum.
Nilgün: Birlikte olmak diyelim.
Esmeray: Öyle diyorsunuz bana diyeyim, o dönem öyleydi ya.
Herhangi bir kadın öldürüldüğünde bir refleks, kadınlar toplanır,
bir basın açıklaması yapar, bununla ilgili eylem yapar, trans
bir kadın öldüğünde çıt yok. Bir kedi öldüğünde hayvan severler
ayaklanır. Nilgün, kendimizle yüzleşmemiştik o zaman dedin ya,
bunları o zaman sana da söylemiştim hatırlıyor musun? Sen de
bana “Talep sizden gelecek, siz hazırlayın ki biz de destek verelim,”
demiştin. Kardeşim bir kadın ölmüş, demek ki sen hâlâ beni
bir kadın gibi görmüyorsun. Zeynep’i kocası öldürmüş diye dert
edinip, basın açıklaması yapıyorsan, otobanda bir transeksüelin
üstünden iki kere araba geçtiğinde onu da “Bir kadın ölmüş,” deyip,
sahiplenebilirdiniz. Çünkü o zaman bir LGBT örgütü de yok,
bizden ne bekliyorsunuz? Bu hâlâ devam ediyor. Her gün bir trans
kadın öldürülüyor. Ve bu hâlâ maalesef kadın hareketinin sorunu
değil, o kadar eksik bu konuda.
Bu deneyimler vardı, bir de Pınar’la atölye deneyimimiz vardı.
Sonra Pınar cezaevine girdi. O gruptan birlikte deneyimi olan
kadınlar olarak bizim arayışımız devam ediyordu. Pınar cezaevinden
çıktıktan sonra Diyarbakır, Batman buluşmalarını yaptık.
Mesela Amargi benim için şu yüzden çok önemliydi; hep deriz
ya “Önce söz, sonra örgüt olacağız,” ama Amargi tersine bir şey
oldu. Eylemden çıkan bir örgüt oldu. Diyarbakır, Batman buluşması
çok farklı oldu, bana bu anlamda çok güzel geldi. Aramızda
üniversite öğrencileri vardı, Kürt kadınlar vardı, farklı deneyimlerden
canları yanan bir sürü kadın bir araya geldik. “E, ne yapalım?”
dedik ve örgütlenmeye karar verdik. Nilgün her ne kadar
bizi sevse de örgütçü olmadığı için bu düşünceden biraz uzaktı
ama Nilgün Amargi’lilerden daha çok Amargi’liydin aslında. (gülüyor)
Bir araya geldik ama biz birlikte bir örgüt kuralım diye de
bir araya gelmedik aslında. Mor Çatı, Pazartesi Dergisi gibi var
olan kadın örgütlerle de buluşuyorduk.
Türkiye feminist hareketi inanılmaz güzel şeyler yapmış.
Bunu yadsımak hiç olmaz. Ama yeterli gelmedi bize, kendimizi
ifade edebileceğimiz yerler olmadığı için oralarda olmadık. “Ne
yapalım?” dedik, bir grubumuz olsun, çünkü bir yığın farklı kadın
bir araya geldik. Mesela “heteroseksizm” kelimesini ben ilk
Amargi’de öğrendim. “LGBT’lerle ilgili bir atölye olsun, o atölyede
eşcinselliğin tarihi olsun,” dedik. Durdum, “Eşcinselliğin tarihi
neymiş ki?” dedim. Ben tektim o zaman, sonra lezbiyen başka
bir arkadaş geldi ve “Heteroseksizm atölyesi olsun,” dedi. Bizim
için temel şey farklılıklarımızdı. Bir de hiyerarşinin olmaması için
yatay örgütlenmeye çok gerek duyduk. Amargi’yi kurmadan önce
Pınar’ın babasının Yalova tarafında köyde bir evi var, beş kadın
oraya gittik. Orada tartışmalar yaptık. Sabahleyin kalkıyorduk
spor yapıyorduk. Spordan sonra kahvaltı yapıyorduk. Ben dedim
“Yeter artık asker gibi olduk.” Spor yap, kahvaltı yap, hadi toplantıya.
“Ha öyle mi?” diyordu “O zaman hadi çıkıp, yürüyelim.”
“Farklılıklarımızla nasıl yan yana durabiliriz?” falan gibi inanılmaz
güzel tartışmalar yaptık.
Bizde hiç mutlak yoktu. Karar mekanizmalarında zaten erkekler
olmaz feminist harekette ama “Amargi’ye kesinlikle erkek-
312 313