10EP2Te

İstanbul Amargi - Feminizm Tartışmaları Anarko-Feminizm’in Politik Potansiyelleri
aynı zamanda karşımda da görüyorum. Alevi olmamdan, beyaz
olmamdan... Kendi kazandığım ya da bana yüklenmiş olan iktidarlar
var. Bu iktidarları da karşımda görüyorum. Foucault bana
her zaman keder duygusunu yaşattı çünkü her yerde iktidar var,
evet direniş de her yerde ama direnişi kurduğum bütün araçların
hepsi lafımdan tut, hareketime ve kullandığım alana kadar yine
iktidar üretiyor. Bundan dolayı ben iktidarı karşıma almaya karar
verdim.
Le Guin’nin romanında, Anarres ve Urras olmak üzere iki
gezegen vardır. Anarres, Urras’dan ayrılan anarşistlerin kurduğu
yeni dünyadır. Yaşam koşulları korkunçtur aslında ama ne ceza
vardır, ne hukuk, ne mülkiyet… Romanda Anarres’te büyümüş
olan ama Urras’a gitmeye karar veren fizikçi Shevek’in hikayesi
anlatılır. Anarres’te mülkiyet olmasa da, ceza olmasa da, kadınlar
metalaştırılmasa da bunların gerçekleştiği Urras diye bir dünya
olduğu müddetçe ayrı bir dünyanın mümkün olmadığını görüyoruz.
Dolayısıyla bir tarafta kapitalist, ataerkil vs. bir dünya devam
ederken komünlerde insanların yaşadıklarının bir çeşit illüzyon
olduğunu düşünüyorum.
Göksun: Çünkü hep Urras var.
Elif: Evet, oradan kaçarak başka bir dünya kurmak mümkün olmuyor…
Güneş: Soruyu böyle mi sormak gerekiyor gerçekten. Oradan
kaçmak yerine o varken, kendi deneyimimizi onun karşıtı olarak
yürütemez miyiz? İkilikleri kendi içimizde neden aşmayalım?
Buradaki çelişkinin illa negatif mi olması gerekir?
Elif: Benim de tam olarak söylemeye çalıştığım kısım bu. Göksun’un
söylediği gibi, komünlerin devamlı hüsranla sonuçlanması
da kendi içerisinde belli bir romantizm getiriyor. Çünkü “Kendi
alanlarımızı yarattık ve hüsranla sonuçlandı,” diye düşünüyoruz.
Aslında bir noktada da kendi alanlarımızı terk ederek kendi alanlarımızı
yarattık. Yani ben bu alanda bulunarak kendi içimdeki
iktidarı nasıl ürettiğimin ve bana yöneltilen tüm iktidarların farkındayım.
Tabii ki bu farkındalık olduğu sürece ben iktidarı karşıma
alıyorum. Fiziksel değil ama duruşum açısından, benim karşımdadır
o. Ve ben eylemimi buna rağmen şiddet örneğinde de söylediğim
gibi yapıyorum. Şiddeti kullandığımın, egemenin aracını
kullandığımın farkındayım ama buna nihayetinde karşı olan
birisi olarak bunu her an elimden bırakabilirim. Evet, ben aracı
farkında olarak kullanıyorum.
Güneş: Ama o aracı her an elinden bırakamıyorsun, RAF örneğinde
olduğu gibi, şiddet seni o kadar ele geçiriyor ki şiddetin dı-
şında hareket edemiyorsun.
Göksun: Ama şöyle bir şey söylemek istiyorum. Ulrike Meinhof
şöyle bir şey söylüyor: “Artık legal alanda var olmak imkânsızdır,
tek özgürlük alanı illegalitedir,” diyor. Dolayısıyla şiddet orada
doğru bir araç mıdır değil midir tartışmasından öte, özgürlük alanıyla
ilgili bir mücadele yürütüldüğünü görmek lazım.
Güneş: Ama o onun tarifi.
Göksun: Elbette onun tarifi, egemenlerin değil kendi tanımlarımızı
kullanmamız gerekiyor. Ama ben de biraz kaba bir şey söyleyeceğim,
Arendt’i ben de biraz burjuva buluyorum. Birikim’in
“Olayımız Türklük!” sayısında, Işık Ergüden’in silahlı mücadeleden
bahseden 10 bir yazısı vardır. Bu yazıda bütün o “Şiddet de
ne kadar kötüdür,” liberal dilinin dışında çok başka bir deneyim
anlatıyor. Şiddeti yüceltmiyor, o dönemi romantize etmiyor ama
bütün değersizleştirme teknolojilerine karşı Ursula’nın da hikâye
diline benzeyen bir dille deneyimini anlatıyor. Ama Birikim’in bu
konuları içeren “Silahla Mücadele” sayısındaki 11 yazıların hiçbirinde
böyle bir şey tartışılmıyor.
Yine araç/amaç konusuna dönecek olursak, devlet terörünün
karşı-şiddet uygulayanları yakalamak için daha da arttığı
doğru olabilir. Diğer sol gruplardan anarşistlere de şöyle bir eleştiri
geliyor: “Sizin yüzünüzden baskılar arttı.” Şimdi de “Aslında
Kürt hareketi yüzünden Türk devleti bu kadar tepkisel ve faşistçe
davranıyor,” diyenler var. Özgürleşmeye çalışan insanları hemen
bir suçlama çabası var. “Sen uslu olsaydın bunlar başımıza gelmeyecekti.”
Ulrike Meinhoff’un bu tür yaklaşımlara karşılık şöyle bir
lafı vardır: “Faşizme karşı savaşanlar, faşizmden sorumlu değildir.”
Güneş: Ama hep Meinhoff’tan örnek veriyorsun! O kadar çok
eleştiriliyor ki RAF ve Meinhoff.
Göksun: Ama kim eleştiriyor…
Güneş: Tarif ettiğin mücadele biçimi, şiddet spiraline dönüşen ve
benim kendimi tümüyle ayrı gördüğüm bir yöntem. Ayrıca tartışmak
gerekiyor belki ama bütün bu anarşizm tartışmasını şiddet
ekseninde tartışmayalım çünkü ben anarşizmi sadece şiddet üzerinden
kurgulamıyorum.
Göksun: Elbette sadece şiddet üzerinden konuşmayalım ama her
zaman konuşturulmayan taraftan da konuşmak lazım. Şunu da
söyleyeyim: Meinhoff eşittir şiddet değil. RAF’ın şöyle bir lafı da
vardır: “Herkes havadan sudan şeylerden konuşuyor, biz değil.
10 Ergüden, Işık, (2012), ”1970’li Yıllar Türkiye’sinden tBir Silahlı Propaganda Deneyimi”,
Birikim Dergisi, sayı: 274, Şubat, s:81-91
11 Birikim Dergisi, (2011), “Silah/la Mücadele”, sayı: 271, Kasım, İstanbul
144 145