10EP2Te

İstanbul Amargi - Feminizm Tartışmaları Feminist Örgütlenme
ler giremez,” demek bana çok kötü geliyor halen, ne demek kesinlikle?
Dergide de öyledir, henüz bir erkek yazısı çıkmadı ama
orada “Erkekler yazamaz,” diye mutlak bir karar yoktur. Şunu demek
istiyorum; nasıl transeksüellik mutlak değildir, nasıl heteroseksüellik
mutlak değildir, bu da öyle bir şey. Mutlaklık çok kötü
bir şeydir. Amargi esnektir, buna çok dikkat ettik.
Eleştiri ve özeleştiri yapmayı da çok önemsedik. Mesela toplantıların
sonlarında yaptığımız atölye ve komisyon çalışmalarını
aktarırken eleştiri/özeleştiri getiriyorduk. İlk önce eleştiri aldığında
bir saldırı gibi algılıyorsun, hakaret gibi algılıyorsun çünkü
eleştiri kültürü yok bizim kültürde. Oysa o kadar ihtiyaç olan bir
şey ki eleştiri/özeleştiri. Bu Amargi kurulduğunda ilk zamanlarında
çok olan bir şeydi ve bizi çok dönüştüren bir şeydi. Bundan
sıkılıp, giden kadınlar da oldu ama cidden dönüştüren de bir şeydi.
Bir de Amargi yolgeçen hanı gibiydi, kapısı hep açıktı.
Mesela ben Amargi deneyimim olmasaydı sahneye çıkıp, binlerce
insana o kadar rahat bir şekilde kendi hayatımı anlatabilecek
oyunlar yapar mıydım bilmiyorum. Amargi deneyiminin çok ciddi
katkısı var bunda. Ben “Cadının Bohçası Amargi’nin ürünüdür,”
diyordum, bana kızdılar o zaman. “Yok canım, sen kendin yaptın,”
dediler ama başka bir şey söylemeye çalışıyordum ben. Buradaki
deneyim bunu mümkün kıldı.
Komisyonlar şeklinde örgütlenmek iktidarı kırılabilir mi?
Yatay örgütlenmenin devamı için çareler arıyorduk o zamanlar.
Mesela komisyonlar olsun dedik, komisyonlar federasyonu gibiydi
Amargi. Dış işleri, iç işleri, kültür komisyonu vardı, komisyonlar
herkese açıktı. Herkes katılabiliyordu ve o komisyonlar ortak
iş yaparlardı ve böylece bütün yaptığımız işler Amargi genelinde
ortaklaşırdı. Komisyonların deneyiminden sonra başka bir iktidar
biçiminin geliştiğini fark ettik: komisyonlar iktidarı gelişiyordu.
Komisyonun dışındakilerin komisyon içindekilerin bilgisinden
haberi yok, bunu fark ettik. “E, ne yapalım?” dedik, atölye, grup
çalışmaları olsun. Komisyonları kaldırdık. Çünkü yatay örgütlenmeyi
ayakta tutmamız lazımdı ve çok iyi gidiyordu.
İstediğimiz gibi yatay örgütlenmeyi yakalamak mümkün değil
çünkü acayip bir sistemde yaşıyoruz. Mesela o dönemler şu çok
hoşuma gidiyordu: Toplantıya gidiyorduk, ben çok rahat o toplantıda
inisiyatif kullanabiliyordum. Yani “Ben burada konuşamam,
önce Amargi’yle konuşayım, sonra geleyim,” gibi bir şey yoktu. O
rahatlık vardı bende çünkü ‘benim söylemim Amargi’nin geneli
için önemlidir’i yakalamıştık biz.
Son zamanlarda çok fazla Amargi’ye gelmiyorum ama hâlâ
Amargi öyle bir arayış içinde. Mesela bazen de diğer örgütlerdeki
kadınlar yatay örgütlenmeyi Amargi’nin çok iyi becerdiğini söylüyorlardı
ve bu benim acayip hoşuma gidiyordu. Bununla birlikte
mesela Lambda ve KAOS gibi LGBT örgütleri de yatay örgütlenmeye
başladı.
Şöyle bir durum vardı; biz akademiye çok önem veriyorduk
ve diğer akademilerden şöyle farklı olmamız gerektiğini düşündük:
Birbirimize deneyim aktarmak, buna çok dikkat ederdik.
Öğreten/öğrenen ilişkisi dışında birbirimizden deneyim aktarımı
alarak bir akademi oluşturmaktı amacımız. Mesela ben ilkokuldan
sonra okumamışım, üniversiteye gitmemişim, o birikimi
üniversite okuyan arkadaşlarımdan o kadar güzel alıyordum ki.
Aynı şekilde ben de sokakta yaşadığım deneyimi o kadar iyi aktardığımı
fark ediyordum ki… O arkadaşlarım da benden onu öğreniyorlardı.
Amargi’yi bırakan bir kadın, dışarıda bir sürü yerde Amargi’li
gibi yaşıyor, dışarıya taştı bu artık. Kendi özeleştirimi de bugün
burada ilk defa söyleyeceğim, yolgeçen hanıydı Amargi. Eskiden
ben o yolgeçen hanını çok seviyordum, geliyordum, o yolgeçen hanının
bir taşını kaldırıyordum, bir şey yapıyordum çünkü benim
hanımdı orası. Yolumun üstündeydi ve de sık sık uğradığım bir
handı ama şöyle bir duruma geldim ben artık maalesef. O hanın
içinden aldığım bir sürü şeyin pratiğini hayatımda da yapıyorum,
ama o hanı artık sahiplenmiyorum, bunu grubu sahiplenmiyorum
anlamında söylemiyorum. Amargi’nin deneyimini son iki üç yıldır
bilmediğim için, korktuğum için aktarmayacağım, daha önceki
deneyimini aktarmayı planladım kafamda. Çünkü yoktum, o yüzden
o deneyimi aktarmak gibi bir hakkım yok. “Cadının Bohçası
Amargi’den çıktı,” diyorum ama Amargi’ye gelip, sahip çıkmıyorum.
Çok ciddi bir eksiklik bu ve bir sürü kadın da bunu yaptı.
Trans ve LGBT hareketle olan son tartışmalara da değinmek
istiyorum. 25 Kasım’da elinden pankart alınan tsakallı bir trans
arkadaş geldi bana “Esmeray feministler de bana bunu yaparsa
ben artık alıp başımı nereye gideyim?” dedi. “Canım ne oldu?” dedim.
“Pankartı elimizden aldılar, bana sordular, ben de kadınım,”
dedim, şaşırdılar. “Sen olamazsın,” dediler. “Canım bak şaşırma,
bana bile şu sakallı halinle söylesen ben de şaşırırım. Oralara gelemedik
henüz. Niye şaşırdılar diye bu kadar tepki gösterme, anlat,”
dedim. Tepki gösterip, “Ben bir daha o toplantılara gitmem,
8 Mart’a katılmam,” demek yerine git. Şaşırır tabii, öyle bir dünya
yok, devrim olmamış, anladın mı? Heteroseksizm yerle bir olma-
314 315