Nr 608, styczeń 2006 - Znak

TEMAT MIESIĄCAroztropnie moderować aktywność społeczno-polityczną diecezjan,tak żeby raczej jednoczyć, niż dzielić. Kreślił nowe projekty duszpasterskie.W roku 1957 zorganizował synod diecezjalny.W październiku następnego roku zmarł Pius XII. Papież był poważniechory od roku 1954 – końcowy okres jego pontyfikatu zdominowałykurialne intrygi. W Watykanie panowałaciężka atmosfera. Oczekiwano jakichśzmian. Kardynałowie mieli jednak kłopot, gdyżzbyt rzadko uzupełniana liczba członków kolegiumwynosiła zaledwie 51 – w tym prawiepołowa dochodziła do osiemdziesiątki. Podczasniełatwego konklawe zrodziła się idea wyborukogoś, kto tylko przygotuje grunt pod elekcjęswojego następcy. Trzeciego dnia, w jedenastymgłosowaniu, okazało się, że kolejnym papieżemPodczas koronacji usłyszał,że stał się „ojcemkrólów i książąt, kapłanemcałego świata”, leczw wygłoszonej w trakcieMszy homilii oznajmiłz prostotą, że zamierza byćdobrym pasterzem nawzór Zbawiciela.został Angelo Giuseppe Roncalli. Przybrał on imię dwóch ewangelicznychbohaterów szczególnie bliskich Jezusowi – Jana Chrzcicielai Umiłowanego Ucznia. Podczas koronacji usłyszał zwyczajową formułę,że stał się „ojcem królów i książąt, kapłanem całego światai wikariuszem Chrystusa na ziemi”, lecz w wygłoszonej w trakcie Mszyhomilii oznajmił z prostotą, że zamierza być dobrym pasterzem nawzór Zbawiciela. Na pierwszej konferencji prasowej zauroczył dziennikarzypełnym ciepła i humoru sposobem bycia. Przyjacielskim podejściempotrafił ująć nawet urzędników Kurii. W święta Bożego Narodzeniaodwiedził chore dzieci w szpitalu Bambino Gesù oraz skazanychw więzieniu Regina Coeli. Świat przyglądał mu sięz zaciekawieniem. Ale tych, którzy spodziewali się spokojnego pontyfikatu,czekał jeszcze prawdziwy szok.Trudno powiedzieć, kiedy po raz pierwszy zaświtała mu myślo zwołaniu soboru, ale wydaje się, że nurtowała go ona od samegopoczątku urzędowania. Powracała w rozmowach ze współpracownikami,dojrzewała na modlitwie. Pobożność Jana XXIII ukształtowałymiędzy innymi Ćwiczenia duchowe św. Ignacego Loyoli, z ichregułą „rozeznawania duchów”. Przetestowany na tej drodze pomysłzostał ostatecznie uznany za owoc Bożej inspiracji. Chodziło o „sobór,jakiego nigdy nie było”, sobór duszpasterski, mający na celu niekorygowanie błędów doktrynalnych, lecz refleksję nad aktualnymi107