Nr 608, styczeń 2006 - Znak

TEMAT MIESIĄCAWojtyły jako myśliciela, który widzi problemy najbardziej dziś zasadnicze.To w tym tekście Papież kreśli swój teologiczny program:dotyka fundamentu rzeczywistości wiary. Potem – nie wychodzącjuż poza te ramy (które są zresztą tak szerokie, że nie potrzebowałich bynajmniej przekraczać) – Jan Paweł II pokazywał zagadnieniabardziej szczegółowe. Tak jakby nie trzeba już było powtarzać tego,co napisał w Redemptor hominis (choć czasem to powtarzał); takjakby należało to tylko zastosować do różnych obszarów życia.Co takiego ważnego Papież napisał w encyklice Redemptor hominis?Że człowiek jest drogą Kościoła?KS. TOMASZ WĘCŁAWSKI: Jan Paweł II nie bał się mówić o człowiekuw bliskości Boga. I nie pomniejszał żadnych ludzkich doświadczeń.W tekście dla niemieckiego kwartalnika „Ost – West. EuropäischePerspektiven” napisał Ksiądz Profesor, że „teologiczne i kościelne sporyo tzw. zwrot antropologiczny w teologii zostały odesłane na właściweim miejsce (w pewnym sensie do kąta) przez siłę faktycznegozwrotu ku człowiekowi w nauczaniu i praktyce tego pontyfikatu”. Toniemalże „kopernikański przewrót”, którego autorem był Papież. Z drugiejstrony krytycy Jana Pawła II twierdzą, że uprawiał on teologiębardzo tradycyjną. Jak to pogodzić?KS. TOMASZ WĘCŁAWSKI: Autor Redemptor hominis nakreśliłperspektywę, która pozwoliła inaczej zabrzmieć tradycyjnym ujęciomteologicznym. Mówiąc pragmatycznie: w stosunku do teologów,którzy boją się opuścić utarte ścieżki, to jest ogromna pomoc, któranie polega na tym, że Papież je przed nimi opuścił – bo on wcale tegonie uczynił! – ale na tym, że pokazał im te stare elementy w nowymświetle.Ale może niesłusznie przypisujemy Papieżowi zasługę w dokonaniuowego „antropologicznego zwrotu” i zapaleniu tego „nowego światła”?Może to nie Jan Paweł, tylko Sobór?47