Nr 608, styczeń 2006 - Znak

26DYSKUSJAbór odczytywał, wcielał w życie, utwierdzał? A może rację mają krytycyPapieża, którzy powtarzają, że Jan Paweł był „hamulcowym”soborowych przemian?KS. MICHAŁ CZAJKOWSKI: Nie przesadzajmy z tym „hamulcowym”.Oczywiście, można być krytycznym wobec Papieża. Wielesłów krytyki – nawet tych przesadnych, niesprawiedliwych – rodzisię z troski o Kościół, z miłości do niego, czasem z niezrozumieniaPapieża, ale niektóre jednak wynikają z uprzedzeń. To widać zwłaszczaw Niemczech: tam zawsze był pewien dystans wobec Rzymu,a kiedy papieżem został Polak, to – mam takie wrażenie – owo uprzedzeniejeszcze się powiększyło.KS. GRZEGORZ RYŚ: Nie trzeba być teologiem czy historykiemKościoła, żeby sobie uświadomić, jak wielkim przełomem w życiuW ciągu 27 latpontyfikatu Jana Pawła IIbyło widać także pewnenapięcia wewnątrzKościoła.Kościoła był Sobór. A w tym soborowym przełomieważną rolę odegrał bardzo młody wówczasbiskup Karol Wojtyła. On przecież współredagowałKonstytucję o Kościele w świeciewspółczesnym i Deklarację o wolności religijnej– był zatem w epicentrum przemian. I jeślimyślimy o tych dwóch dokumentach jako programie przełomu, totrzeba dodać, że ów przełom ostatecznie jeszcze się nie dokonał.Jesteśmy dopiero na jakimś zakręcie.Można chyba również powiedzieć, że w ciągu 27 lat pontyfikatuJana Pawła II było widać także pewne napięcia wewnątrz Kościoła(był to na przykład spór o miejsce Kościoła w świecie, o jego stosunekdo innych chrześcijan, innych religii itp.). Bo przecież wcale niebyło tak, że Papież wykonywał ważne gesty, a wszyscy okazywaliz tego powodu zadowolenie. Nie, byliśmy raczej świadkami jakiegośnapięcia. Skoro rozmawiamy między innymi na temat Kościoła JanaPawła II i Kościoła Benedykta XVI, to trzeba może przypomnieć znakwspólnego otwarcia (przez Papieża, arcybiskupa Canterbury i przedstawicielapatriarchy Konstantynopola) bazyliki św. Pawła za Murami– i ogłoszoną wkrótce potem (a sygnowaną przez kardynała Ratzingera)deklarację, która mówi, że Kościoły protestanckie nieko-