Nr 608, styczeń 2006 - Znak

ZDARZENIA – KSIĄŻKI – LUDZIEczesnym świecie. Oby instytucjonalny Kościół potrafił sprostać temuzadaniu, któremu w tak przejmujący sposób był wierny do końca swoichdni Jan Paweł II.ANNA GŁĄB, ur. 1979, doktorantka w Katedrze Historii FilozofiiNowożytnej i Współczesnej na Wydziale Filozofii KUL.Piotr GraczykTurystykateologicznaTomáš Halík to człowiek odważny i doświadczony. „Podziemnyksiądz” wyświęcony potajemnie w komunistycznej Czechosłowacji, terapeutanarkomanów, wykładowca akademicki, niepokorny indywidualistai nieuleczalny intelektualista w stylu Sartre’owskim, czujący nieodpartąpotrzebę zabierania głosu w sprawach publicznych – w sumienieprzeciętna osobowość, kapłan nietypowego formatu. Cieszę się, żejest w Kościele miejsce dla takiego duchownego – bo Kościołowi potrzebnesą nie tylko zawsze obliczalne, posłuszne i prostoduszne psy, alei koty, które lubią chadzać własnymi drogami. I cieszę się, że katolicyzmma takiego pisarza religijnego – nie tylko wszechstronnego erudytę biegłegow historii, teologii, filozofii, psychologii i socjologii, ale i uczonego,który, choć wykłada na najlepszych uczelniach świata, jest postaciąna wskroś antyakademicką, to znaczy niezdolną do wyprodukowania –jak by to ujął Gombrowicz – „dwudziestu książek o życiu pszczelarzy”bez zająknięcia się o niepokojach i rozterkach dręczących samego autora.Halík, jak św. Augustyn w Wyznaniach (ale także jak autor innychWyznań, Jean-Jacques Rousseau, a może i jak Nietzsche, autor Eccehomo), pisząc o problemach filozoficznych i religijnych, pisze zawszeo sobie; umie pokazać, że sam jest ich częścią – że zmagając się z nimi,zmaga się ze swoim życiem. Na dodatek Halík pisze jasno i żywo, nigdynie wpadając w ton profesorski, a zarazem nigdy nie stawiając niskopoprzeczki sobie i czytelnikowi – wiele się z tej książki można nauczyć.Czego chcieć więcej?I tu zaczyna się mój kłopot z Halíkiem. Kłopot nie polega na tym, żejego poglądy budzą we mnie sprzeciw. Wręcz przeciwnie, czytając jego160